Gewoon trots

Zoon in La Dépêche.
(voor wie het artikel leest: op eentje na zijn de ado's uit het artikel 17).
En ze bleken ook in de Sud-Ouest gestaan te hebben!

Coco en Igor

Onlangs zagen zoon en ik Coco en Igor, een film over de relatie die Coco Chanel en Igor Stravinsky waarschijnlijk nooit hadden. Zoon wilde de film zien omdat het de nieuwste film van Jan Kounen is, en daar is hij fan van. Kounen verfilmde namelijk 99 francs, een roman van Fréderic Beigbeder, en daar is hij ook fan van. Ik ging mee vanwege de Russische connectie. Dat Kounen in Utrecht geboren is ontdekten we pas later. De film is gebaseerd op de roman van Chris Greenhalgh, leraar Engels te Sevenoaks. Daar hebben we beiden verder niks mee.

Ik ging met gemengde gevoelens, wat vooral kwam omdat de laatste film die we en famille zagen – Persécution – bepaald geen feest was. De eerste 10 minuten keken we nog in blijde afwachting, daarna vroeg ik me een minuut of 20 af of de film intellectueel te hoog gegrepen was aangezien ik het lijden van de hoofdpersonen niet kon vatten, en daarna heb ik me een uur zitten ergeren aan het gehuil en het zelfmedelijden, waar eigenlijk weinig aan te vatten was. Waar is de tijd gebleven dat we samen naar Toy Story gingen?

De openingsbeelden – van de eerste opvoering van Le sacre du printemps – waren mooi. En Diaghilev lijkt op Diaghilev en spreekt écht Russisch. Stravinsky – gespeeld door Mads Mikkelsen – had wel een flink accent, maar hield het meestal bij da en njet. Met Coco sprak hij Frans. Hun relatie loopt stuk als hij haar zegt dat ze slechts een “vendeuse des tissus” is, een stofjesverkoopster. Lullige opmerking, maar ik vond 'm in de film toch al niet zo sympathiek. Coco trouwens ook niet. Het was allemaal erg esthetisch verantwoord. Het huis van Coco is tot en met de deurklink geheel art deco en zwart-wit, en als Coco en Igor het doen op de pianokruk gaat haar stijlvolle Chanelcreatie niet uit. En hoe ze haar no. 5 creëert had meer weg van een Chanelreclame. Coco wordt niet voor niks door Anna Monglalis – hét gezicht van Chanel – gespeeld.

Zoon was het op al deze punten niet met me eens. Dat Coco en Igor het in het echt waarschijnlijk nooit met elkaar gedaan hebben vond hij ook geen probleem. 'Het is toch een film,' zei hij licht geïrriteerd toen we terugreden. Waarom dan zoiets verzinnen als je de rest zo waarheidsgetrouw brengt, vroeg ik me nu in stilte af. Omdat je met een film over een oppervlakkige vriendschap minder publiek trekt natuurlijk. Alleen een trouwe fan en een Ruslandfanaat, dat schiet niet op.

Groene donderdag

Als het even kan luister ik bij het wakker worden naar de radio. Vanmorgen probeerde mijn slaperige hoofd te begrijpen wat toch die groene donderdag was waar ze het de hele tijd over hadden. Jeudi vert dit en jeudi vert dat – ik ken alleen een witte donderdag en bovendien was het dus zaterdag.
Halverwege de koffie – ook in bed – begreep ik dat ze het over de Jeux d'hiver hadden, de winterspelen. Vandaar dat die groene donderdag in Vancouver plaatsvond. Als ze nou JO (jeux olympiques dus) hadden gezegd, dan had ik het wel begrepen. Ik snapte opeens mijn leerlingen beter, als die niet horen waar het ene woord ophoudt en het volgende begint en me dan met zo'n glazige blik aankijken.

Frankrijk heeft het niet gered met curling, vertelde zoon toen hij een stuk later dan ik beneden kwam. (Adolescenten krijgen veel later slaap en bovendien is het niet alleen weekend, maar ook nog eens vakantie). Je hoeft mij niet voor een mooie pot fluitketelschuiven wakker te maken, maar zoon vindt het boeiend. Curling is een soort pétanque op ijs begrijp ik. Frankrijk heeft zo'n 200 geregistreerde curlingspelers, vertelt zoon. Canada, de tegenstander van gisteren, heeft er meer dan een miljoen. De Franse spelers komen bijna allemaal uit hetzelfde dorp. Dat soort details hoor ik graag. Ik stel me mijn eigen dorp voor; 147 inwoners en dan vertrekken de plaatselijke topsporters naar een groene donderdag. Dan ben je toch een held, ook zonder medaille.

Topdag

Het was een prachtige zonnige ochtend. De was wapperde zacht tegen de blauwe lucht toen hond en ik van onze wandeling terugkeerden. Ik keek er tevreden naar terwijl ik koffie dronk in de zon, zonder jas of das. Que du bonheur. Dat internet niet werkte was jammer, maar eigenlijk leidt het alleen maar af van de werkzaamheden die er echt toe doen. Trouwens, mijn laptop ligt toch nog in de reanimatie.

Toen ik zoon moest wegbrengen gaf de auto geen sjoege, dat was minder. Het aanduwen door de kinders hielp niet. Buurman was niet thuis, en toen ik Gabriëlle wilde bellen bleek de telefoon het ook niet te doen. Via de mobiele kon ik haar niet bereiken, en toen ik erheen wilde fietsen stonden drie van de vier banden plat. Ik pakte de fietspomp, die op dat moment in drie stukken uiteen viel. De zon kan niet altijd schijnen.

Ik liep net richting Gabriëlle, toen ik Michel zag. Hij controleert de velden graag op verse everzwijnensporen, maar moest nu eerst de handige man uithangen. 'Die accu is dood,' oordeelde hij en aangezien zijn nieuwe auto de mijne (25+) niet kon opladen, duwde hij me samen met zoon tot daar waar het heuvelafwaarts gaat, wat zowel links- als rechtsom even duurt. Dat werkte.

Het goede nieuws was dat de accu niet dood was, hij moest alleen even schoongemaakt en dat kostte 5 euro en 76 cent. Weer thuis moest ik toch iets aan die telefoon doen. Na tien minuten wachten op mijn mobiele telefoon (het nummer om te melden dat je vaste lijn het niet doet is gratis vanaf een vaste lijn, maar die deed het dus niet en vanaf een mobieltje is het niet gratis) kreeg ik te horen dat we niet meer bij France telecom zaten. Nu hebben we inderdaad een paar dagen geleden een abonnement bij een concurrent genomen, maar het zou drie weken duren voor het werkt.
Het verklaarde wel dat onbekende pakketje gericht aan echtgenoot dat ik discreet gesloten had gelaten. Na drie uur knutselen werkt de neufbox, de telefoon én internet. Beloofd over drie weken en nu al helemaal in orde! Ongelooflijk. Que du bonheur quoi.
Het is wel gaan regenen.

laptoplove

Mijn laptop hield er opeens mee op. Om half vier deed hij het nog, en toen ik 3 uur later weer verder wilde werken: niks, noppes, nada.
Dat is heel erg. Mijn laptop staat mij bij in pak 'm beet 80% van mijn broodwinning, zij (mijn laptop is een vrouw: standvastig, verstandig & betrouwbaar) is mijn steun en toeverlaat, mijn collega, bazin en ondergeschikte, ze is niet mijn alles, maar wel veel.

Nadat ik op alle mij bekende manieren geprobeerd had haar te reanimeren, moest ik haar de volgende dag naar François brengen, een in Nederland geboren, in Engeland opgegroeide volledig verfranste professionele computernerd. Hij heeft zijn bedrijf aan huis, één dorp verderop.

Gisterenavond waren de berichten slecht. Haar hart, gek genoeg niet hartschijf maar harde schijf geheten, gaf geen tekenen van leven. (Nee, natuurlijk heb ik niet overal een back-up van.) De laatste berichten zijn iets beter. Ik kan hier alleen maar afwachten en hopen, frummelend op mijn hele kleine reiscomputertje en ronddolend met mijn usb-sleutel.
Ik ga zo een externe harde schijf bestellen. En een fruitmand voor mijn laptop.

Op de foto: mijn laptop op de operatietafel.

kinderboekenweekthema 2010

Gesprek tussen een kinderboekenweekkenner (KBWK) en kinderboekenschrijfster Pauline Michgelsen (PM); een toneelstuk in één bedrijf.

KBWK en PM lopen elkaar toevallig tegen het lijf en blijven even staan babbelen.

KBWK: Het thema van de kinderboekenweek 2010 is bekend, wist je dat?
PM : Nee, leuk! Wat is het?
KBWK: (met een serieuze stem) De Grote TekenTentoonstelling.
PM : (trekt een heel vies gezicht en zegt niks)
KBWK: Heb je me gehoord, ik zei…
PM : Ja, ja, ik heb je gehoord. Maar… jasses! Ik vind een kleine teek al vies, een grote teek nog viezer, en grote teken… En dan een hele tentoonstelling! (rilt van afkeer).
KBWK: (kijkt bijzonder niet-begrijpend)
PM : Heb je er wel eens een grote teek gezien? Eentje die zich net volgezogen heeft met bloed? Met het bloed van mijn hond bijvoorbeeld? Wacht, ik zal er één voor je tekenen. (Haalt kladblok en pen uit haar tas). En wist je dat ze ziektes kunnen overbrengen? (Tekent ijverig verder). Jonge honden kunnen er aan dood gaan!
KBWK: Maar…
PM : Wat heeft zo’n thema nou met kinderboeken te maken? (Houdt haar tekening omhoog). Kijk! In het echt zijn ze dus nog enger, maar…
KBWK: (schreeuwt het uit) Het gaat niet over teken! Het gaat over TEKENEN. Tekeningen! Illustraties!
PM : (doet verschrikt een stap achteruit) Bedoel je…
KBWK: Ja! Tekenen, dat bedoel ik!
PM : (kijkt beteuterd naar haar teek-tekening). Maar ik kan niet tekenen.
KBWK: (iets rustiger) Je hebt anders net een teek getekend.
PM : Maar ’t gaat niet over teken tekenen.
KBWK: Het gaat over tekenen dus ook over teken tekenen.
PM : Maar ik vind een kleine teek al vies, een grote teek nog viezer, en grote teken…
KBWK: (loopt hoofdschuddend weg)
PM : (stopt de tekening in haar tas en loopt de andere kant op).

Van 6 tot en met 16 oktober 2010 is het weer kinderboekenweek, en dit jaar is het thema dus
De Grote TekenTentoonstelling – beeldtaal in kinderboeken.
Het gaat over tekeningen, plaatjes, illustraties en alle beelden die verhalen nog mooier maken, of die hun eigen verhaal vertellen. Scholen en bibliotheken kunnen kinderboekenschrijvers en –illustratoren uitnodigen (mij bijvoorbeeld, maar anderen worden ook graag gevraagd) via Stichting Schrijvers School Samenleving ofwel SSS.

Timosjenko en zo

Vandaag vindt de tweede ronde van de Oekraïense presidentsverkiezingen plaats. Ik zag dat Le Monde en ons eigen NRC Handelsblad gelukkig zijn opgehouden met die malle simplistische verdeling in de “pro-russische” kandidaat Janoekovitsj en de “pro-europese” Timosjenko. De Franse radio, dat wil zeggen France Inter, deed het helaas nog wel. En het Franse televisiejournaal maakte het helemaal bont, die hadden het over “de Russische kandidaat Janoekovitsj". Wel ja!
Zo gaat dat met tv-nieuws: oversimplificeren en ultrasamenvatten. Pas als je zelf ook iets van het onderwerp weet, valt het op. Dat hou ik altijd in het achterhoofd bij al die berichten over zaken en landen waarover ik weinig tot niets weet. Geen tv-nieuws meer bekijken - ik heb het me al vaker voorgenomen.

Een paar jaar geleden had ik een flink discussie (per mail) met enkele mede-redactieleden van het Ruslandtijdschrift Prospekt. Ik vond het portret van Timosjenko door een van mijn collega’s te positief. Wat ik me vooral herinner is dat mij vervolgens werd verweten dat “wij” (= alle vrouwen, hoewel ik toch echt namens mezelf schreef) gewoon jaloers waren, omdat Timosjenko een mooie vrouw was. Alweer wel ja!
Ten eerste zie ik graag mooie vrouwen, en vind ik het leuk dat een bijna-leeftijdsgenote er ook nog zo goed uit ziet (ja, dat ‘ook’ heb ik daar bewust geschreven), en zo’n hoge functie heeft bereikt (zonder ‘ook’ deze keer). Wat niet betekent dat ik haar blindelings (of juist niet blindelings, nu we het over uiterlijk hebben?) steun, alleen maar omdat ze vrouw is.
Ten tweede zou ik een man nooit verwijten dat hij kritiek heeft op, nou, wie zal ik nemen, vooruit: Wouter Bos, puur uit jaloezie op diens door menigeen gewaardeerde kont.
En ten derde had ik het in die discussie over Timosjenko’s duistere zelfverrijking in het Oekraïense gasbedrijf (de gasprinses wordt ze ook wel genoemd), en niet over haar folkloristische vlecht.

Er is nog een flinke weg te gaan wat betreft gelijkheid der sexen. En ik maar denken dat het ging over politieke visie. Overigens is het ook opvallend dat Timosjenko ‘Julia’ wordt en ik voor Janoekovitsj moest googelen (o ja, Viktor). Zoals Royal ‘Segolène’ of ‘Ségo’ werd, maar Sarkozy niet Nico (wel ‘Sarko’ trouwens).

Ondertussen vraag ik me af of het veel uit maakt voor Oekraïne: Timosjenko of Janoekovitsj. En of er eigenlijk wel eerlijke en oprechte politici bestaan, waar ook ter wereld. Wat niet wegneemt dat ik nu best even in Oekraïne zou willen zijn.

Stroomtheorie

Het waait vandaag best hard. Geen echte storm; gewoon klapperende luiken, enigszins vooroverhangende bomen, de lege gieter die af en toe door de tuin wordt geblazen en wolken die razendsnel overdrijven. Mooi hoor.

Ik moest denken aan Klaus, dé storm van vorig jaar, en wilde nog even melden dat we hier in oktober geen geboortegolf hebben gehad. Dus mijn stroomuitval-stad-versus-platteland-theorie lijkt te kloppen.

La chandeleur

In lang vervlogen voor-christelijke tijden vierde men rond deze datum de terugkeer van de zon, het ontwaken der beren, vruchtbaarheid van mens en aarde en meer van dat moois.
De katholieke kerk heeft er vervolgens iets anders voor verzonnen, iets met Maria en tempels, te ingewikkeld voor mijn heidense hoofd.
La chandeleur heet het hier, en dan eet je pannenkoeken, want die zijn net zo rond als de zon. Was de terugkeer van de zon niet ook de oorspronkelijke reden voor het kerstfeest? Maakt niet uit. Dagen die lengen zijn altijd een reden voor vreugde.

Op de foto's de beslagmakende feestcommissie van mijn dorp.

Nieuwe roeping, oude passie (3 en slot)

Ondertussen bleef ik tussen de lieflijke groene heuvels van het Gasconse land – in blijde afwachting van mijn vast spoedige indiensttreding als docente Engels – toch verder zoeken naar werk, want diep van binnen had ik twijfels. Terecht, zoals in het vorige deel bleek.

Op internet zag ik dat het Hof van Europa correctoren zocht. Ik stuurde een mailtje met CV, kreeg na een week antwoord (en daar zaten feestdagen tussen), deed een test en twee weken later was de eerste te corrigeren tekst binnen.
Zo kan het dus ook.

Wellicht zal het in de toekomst nog eens knagen als ik een jonge Fransoos Engels hoor stuntelen - al zou de Académie daar meer wroeging over moeten hebben dan ik. Maar waarschijnlijk zijn ze daar te druk met het verstoppen van dossiers.

Een klas onwillige pubers Engels aan het verstand brengen ook niet écht mijn roeping. Eigenlijk wil ik gewoon lettertjes, woorden, toetsenborden, papier, beeldschermen en vulpennen. Ik wil mooie dingen schrijven en mooie dingen vertalen. Dat is mijn passie.
En om dat in alle rust te kunnen doen, ga ik daarnaast corrigeren.
Dat ken ik toevalig heel goet.