lelietjes van geluk

Vandaag is het in Nederland feest, en morgen hier want 1 mei is een officiële feest- en ook vrije dag, behalve dat het dit jaar op een zaterdag valt en dan komt er geen extra vrije dag voor in de plaats. Dit tot verdriet van mijn nageslacht.

Op de 1e mei schenkt men elkaar lelietjes-van-dalen. Ze worden al enige tijd overal verkocht. Ik geloof dat 80 of misschien ook wel 90% van die lelietjes (muguet overigens, op zijn Frans) in de regio Nantes wordt gekweekt (of verbouw je plantjes?). Dit jaar zijn ze door de koude winter wat duurder, maar toch niet meer dan twee euro voor een takje of twee. Als je er een potje omheen wil betaal je een hoop meer, zoals op bijgaande foto wellicht te zien is.

Ik vroeg me al lang af wat die lelietjes met de Dag van de arbeid te maken hadden en het antwoord blijkt: niets. Het is een veel oudere traditie, uit 1561 maar liefst, geïntroduceerd door koning Karel de 10e, die dat jaar alle dames van het hof van die bloemekes schonk. Het belooft je het hele jaar geluk te brengen, tot de volgende 1 mei.
Zou dat ook gelden als je ze zelf koopt?

Russische postbode

Zdrastvoetje, zei de postbode vanmorgen, kak dela ? Waarna hij, ook in het Russisch, begon te tellen. Net toen ik me begon af te vragen of ik de rest van de dag naar een tellende postbode zou moeten luisteren, hield hij op, bij 24 om precies te zijn. Het aangetekende stuk had hij nog steeds vast, in zijn andere hand hield hij een stapel volgekrabbelde velletjes fonetisch Russisch, waaruit hij nu ijverig begon te citeren. Ik probeerde te zien van wie het poststuk kwam, terwijl ik ondertussen automatisch (de juf in mij is nooit ver) zijn uitspraak verbeterde.

Inderdaad, de postbode (overigens de opvolger van Yves, want die is inmiddels met pensioen) had me net voor onze paasvakantie verteld dat hij in juni een paar weken naar Sint Petersburg zou gaan. Toen ik zei dat ik er meer dan eens geweest was en trouwens ook Russisch sprak, raakte hij geheel over zijn toeren. Ik beloofde hem dus een paar lessen Russisch in ruil voor een mooie fles armagnac, maar inmiddels was me dat weer ontschoten. Dat kwam niet door de armagnac, want die moet ik nog krijgen.

In de tussentijd heeft de facteur zelf al wat Russisch geleerd via internet, wat hij duidelijk wilde laten merken. ’s Nachts werd hij regelmatig wakker, vertelde hij terwijl hij me eindelijk het aangetekende stuk overhandigde (slechts een nieuw chequeboekje), Russische woorden mompelend.

Ik beloof hem een cassette met Russische liedjes voor in zijn postauto, als semi-permanent taalbad. Binnenkort komt-ie langs voor zijn eerste echte les.

weer open

Ik ben weer terug, maar het blogritme moet nog volgen. Om erin te komen een fijn plaatje van het landschap ergens tussen Parijs en Orléans. Ik wist niet dat het daar zo lelijk was. Dit is zo ongeveer ter hoogte van de afslag naar Janville. Alles heet daar Ietsville, alsof ook voor plaatsnamen de fantasie ontbrak.

Fermé

Ik ben ook even gesloten, want op pad.

kampioenschappen

Het dichstbijzijnde dorp met winkels en andere commercie is Trie sur Baïse (wat dus als ba-ieze dient te worden uitgesproken), zes kilometer verderop. Zo'n 2000 inwoners, vier bakkers, vier kappers en natuurlijk een apotheek (tot voor kort zelfs twee), café's, dokters, tandartsen, een concertzaaltje en best veel winkels, zelfs een echte serieuze boekenwinkel. En dan ook nog een actieve feestcommissie, die balls en disco's en kermis organiseert en dat meerdere keren per jaar. Een gekkenhuis, eigenlijk, dat Trie.

Tijdens het paasweekend had de feestcommissie ook weer van alles georganiseerd. Paaseieren zoeken voor de kinderen, een reuze-omelet voor hun ouders (met 5000 eieren), de Franse jeugdkampioenschappen eieren gooien, de locale kampioenschappen eiereten en de nationale kampioenschappen haankraaien. Ik weet niet helemaal zeker of men vanuit heel Frankrijk naar Trie komt rijden om aan die kampioenschappen deel te nemen, maar het staat er wel: 'Championnat de France de cri de coq' en 'championnat de France de lancer d'oeuf'.

Trie doet graag aan nationale kampioenschappen; elke augustus organiseert men die van de varkenskreet of cri de cochon, waar men het varken in al zijn en haar toestanden moet nakrijsen; van barensnood via voortplantingsdrift tot honger en wat een varken verder nog doet roepen. Trie heeft er zelfs de internationale pers meegehaald, dus we kunnen bijna van wereldkampioenschappen spreken.

Het weer was met Pasen zodanig dat ik niet ben ga kijken, waar ik me wel een beetje schuldig over voelde want die feestcommissie doet altijd zo z'n best, maar ja, mijn dorp ligt in de Gers, terwijl Trie in Hautes-Pyrenées ligt, dus we hebben het hier wel over een ander departement. Mijn kinderen vallen tenslotte ook onder de middelbare scholen van de Gers ook al zijn die verder weg dan Trie. Ondanks de nationale allure ligt Trie dus toch wel een beetje over de grens.

Nog even die verdronken brug

Het was een gokje, het vragen om suggesties voor de verdronken brug. Na ruim drie weken krijg ik het vermoeden dat het bij die ene reactie blijft. Het is dat ik een googleteller heb, anders zou ik denken slechts één lezer te hebben.

Ik zag onlangs wat lezers in levende lijve, en probeerde aan hen nog wat ideeën te ontfutselen, maar ze beweerden gewoon dat er geen Nederlands woord voor zo'n brug bestaat. Ha! In Nederland! Waar de boel eeuwenlang om de haverklap onder water stond! Waar er tientallen brugwoorden zijn!

Wel een woord dus, en er was maar één suggestie nodig om erachter te komen (met dank aan en complimenten voor Pay): doorwaadbare plaats of voorde. Doorwaadbare plaats voelt een beetje nat, maar voorde is mooi. Ik raad iedereen aan even in de wikipedia te kijken, maar mijn verwachtingen zijn niet meer zo hoog gespannen qua lezersinitiatief, dus ik zal het kort samenvatten.

Een voorde is, onder andere, “een brugconstructie waar het water in periodes met hoge afvoeren gedeeltelijk over heen stroomt”. Het zit verpakt in menig plaatsnaam (Coevorden, Amersfoort, Enzovoort.) “Een voorde werd ook wel aangeduid met drecht, trecht of tricht, – nog steeds volgens wikipedia – afgeleid van Latijn 'traiectum' (doorgetrokken). Steden met een dergelijk achtervoegsel in hun naam hebben die meestal te danken aan de nabijheid van een doorwaadbare plaats.”

Had mijn dorp in Nederland gelegen had het dus Barcuvoort of Barcdrecht kunnen heten.