Russisch Parijs

Vandaag lag het zomernummer van 'Leven in Frankrijk' in de bus. Daar heb ik geen abonnement op, maar er staat een artikel van mij in over Russische plekken in Parijs. De foto's zijn van Machteld Schoep. Omdat er maar drie foto's bij staan zet ik er een - zelfgemaakte - detailfoto bij van de lantaarnpalen op de Pont Alexandre III, waar het artikel mee opent. Zo kun je tenminste echt zien dat de tweekoppige adelaar erop staat.

Ik ken Machteld al een tijdje. Toen mijn ouders naar Venlo verhuisden, vlak voor de zomervakantie van 1969, vonden ze het een goed idee me alvast even naar mijn nieuwe school te sturen. Toen ik mijn eerste zeer schuchtere schreden op de speelplaats zette, kwam er een meisje op me afrennen dat vroeg of ik haar vriendinnetje wilde worden. Ik knikte, et voilà.

We doen meer projecten, Machteld en ik. Als je op haar site kijkt onder 'binnen', zijn er enkele foto's van mon village te zien (ons dorpsportret) en bij 'buiten' enkele salles de fêtes. De andere foto's zijn ook erg mooi.

Boekhandel

Nog niet zo lang geleden noemde ik tussen neus en lippen door dat Trie sur Baïse ook een boekhandel had. Ik kocht er regelmatig wat, en ook als het besteld moest worden en bestellen via internet eigenlijk sneller ging, dan bestelden we toch via de winkel. Onze boekhandelaar, een jeune retraité die jaren in de chemische industrie had gewerkt en nu zijn echte passie wilde uitleven, had meer trouwe klanten. Maar niet genoeg: de boekhandel is vanwege gebrek aan klandizie inmiddels gesloten.

Het was een gezellig zaakje onder de arcade. De boekhandelaar had bijna alles wat in zijn zaak stond gelezen (daar had hij dan ook alle tijd voor) en gaf niet alleen graag zijn mening, maar ook advies. Een boekhandelaar zoals een boekhandelaar behoort te zijn.  Ik wist dat hij ging sluiten, maar schrok toch toen de winkel opeens leeg was.

Het gekke is, we hebben talloze boeken besproken, we hebben samen koffie gedronken, maar ik weet niet eens hoe hij heette, onze boekhandelaar.

Voetbal

Ik had nooit gedacht dat ik een blog over voetbal zou schrijven. Nou ja, een blogje. Niet dat het gebeuren geheel langs me heen gaat; er wordt hier thuis regelmatig naar een wedstrijd gekeken en af en toe informeer ik dan hoeveel het staat en of dat fijn is. Bovendien krijg ik in diverse winkels bij het afrekenen stickers of krasplaatjes toegestopt waarmee ik een voetbal kan winnen, jippie.
De laatste dagen hadden zelfs de meest serieuze media het over voetbal, over Frans voetbal met name. En zo komt het dat ik dit jaar al enkele keren ook min of meer serieus over voetbal heb gepraat. Nog verbazingwekkender is het, dat ik enkele dagen geleden wakker werd en me realiseerde dat ik over Frank Ribéry had gedroomd. (Wellicht ten overvloede: dat is een Franse voetballer). Hij was weliswaar niet aan het voetballen, en zover ik me kan herinneren hebben we het ook niet over voetbal gehad in die droom, maar het gaat wel ver. Ik was er de hele dag een beetje van in de war. Het is maar goed dat Frankrijk inmiddels is uitgeschakeld; wie weet in wat voor een nachtmerries ik anders nog verzeild zou zijn geraakt.

Nog meer muziek

Gisteren was het in heel Frankrijk en, als ik wikipedia moet geloven, in 110 andere landen, het Fête de la Musique. Het werd hier in 1983 ingevoerd onder cultuurminister Jack Lang en het is een groot feest. Als Nederland ook bij de 110 landen hoort, dan is het muziekfeest me daar altijd ontgaan.

Omdat het dit jaar op een maandag viel hadden veel dorpen afgelopen weekend al iets muzikaals gepland (mijn dorp niet), maar in onze departementshoofdstad Auch was het gewoon gisteren feest. Toevallig is het ook precies sinds gisteren mooi weer; het weekend was het nog gewoon herfst, bijna winter zelfs. Ik hoop dat het nu tot 21 december zomer blijft, want ik vond het maar koud.

In Auch stonden verspreid in de stad drie grote podia, en verder speelden er bij alle café's en restaurants - en dat waren er veel meer dan ik dacht - bandjes. En wie niet op een podium of bij de horeca was uitgenodigd, speelde gewoon ergens op straat.
Op de 21e juni schijnen er zo'n 18.000 concerten plaats te vinden, door vijf miljoen musici, en met 10 miljoen mensen als publiek. Zoon hoorde bij die vijf miljoen (op een podium!), en ik bij de tien. Stom dat ik nooit eerder de muziek en het begin van zomer gezamelijk gevierd heb, maar volgend jaar ben ik er weer bij.

Joekskapel

Misschien weet niet iedereen wat een joekskapel is, bedacht ik me. Van mijn spellingscontrole krijg ik bijvoorbeeld de hele tijd een foutmelding; hij suggereert coaxkabel. Een joekskapel is geen coaxkabel, het is een groepje blazers met namen als Neet Um Aan Te Huure, Gans dur Nève of Zonger Drank Geine Klank (de spellingscontrole raakt nu geheel over zijn toeren) en ze zijn met carnaval op hun actiefst. In deze contreien heb je de Bandas, die doen me er een beetje aan denken.

Op de middelbare school was ik lange tijd verliefd op ene B., een muzikaal type die tijdens carnaval met zijn joekskapelmaten liep rond te toeteren, wat overigens niet de reden voor die verliefdheid was. Wel besloot ik met carnaval mijn kans te grijpen en hem na lange, zeer lange, aarzeling mijn liefde te verklaren. Hierop antwoordde hij – ik zie de bar nog helder voor me, en het zaagsel op de vloer waarin ik me daarna het liefst wilde verstoppen – vriendelijk maar beslist, dat hij de voorkeur gaf aan zijn trombone.

Met de joekskapellen heb ik me sindsdien al lang weer verzoend, maar tussen trombones en mij is het nooit helemaal goed gekomen.

Mooi Limburg

Ik wil toch ook graag iets moois uit Limburg laten horen. Rowwen Hèze bijvoorbeeld.
J'adore!

Rocksterren en actrices

Volgens de Britse Lancaster University hebben eerstgeborenen een 3,5 keer grotere kans om rockster te worden als ze later groot zijn. "Uit gegevens van honderden beroemdheden bleken rocksterren meestal het oudste of enig kind te zijn. Toch kunnen volgens de onderzoekers ook jongere kinderen in het gezin een mooie carrière krijgen. Middelste kinderen maken een grotere kans om premier te worden. De jongste uit het gezin zou zomaar acteur kunnen worden," is her en der op internet te lezen.

Als je twee kinderen hebt is er geen middelste kind vermoed ik, dus een premier zit er niet in, maar wat een toeval: zoon speelt in een rockband en dochter speelt toneel. Ze lijkt op het eerste gezicht nogal verlegen, maar op het podium is daar geheel niets van te merken. Zoals dat hoort, bij échte actrices.

Op de foto staat dochter in een vrije bewerking van Aristophanes' Vogels. Ik was, en ben nog steeds, apetrots op haar.

Bekentenis

Ik moet wat bekennen.
Ik heb van mijn 7e tot 18e levensjaar in Venlo gewoond. De eerste klas lagere school heb ik in Breda doorlopen, maar daarna ben ik opgeleid te V. Daar wordt je geen échte Venlonaar mee natuurlijk (constateer ik nu met opluchting), maar toch.
Ik heb ook niet bij hem op school, laat staan in de klas gezeten, maar ik ken wel iemand wier broer bij hem in de klas gezeten heeft.
De kans dat ik in de klas heb gezeten bij mensen die op G.W. hebben gestemd is bovendien groter dan bij een generatiegenoot die is opgegroeid in, pak 'm beet, Castricum.

En ik kreeg juist steeds meer waardering voor Venlo, voor Limburg en voor het dialect, dat ik als kind zo stom vond. Met steeds meer liefde dacht ik aan de vlaai, de joekskapel en het jammerdal. En nu?

Ik zit er maar mee. Als jonge Duitsers bijna 70 jaar later de Tweede Wereldoorlog nog steeds wordt verweten, draag ik dan ook - als 20-procents* Venlonaar - schuld aan de politieke denkbeelden of het succes van Geert W.?

Ik kon er even niet van bloggen.


*20% is het percentage dat ik van mijn leven zo ongeveer full time in Venlo heb doorgebracht, en aangezien mijn ouders geen geboren Venlonaren waren heb ik er verder niks bijgeteld.

verkiezingsdag

Vandaag wordt er gestemd in Nederland. Ik heb al lang gestemd. Voor het eerst heb ik me dit jaar laten registreren als kiezer in het buitenland, eerlijk gezegd in de eerste plaats uit nieuwsgierigheid, om te weten of het moeilijk was.
We schijnen buiten 's lands grenzen met ongeveer een half miljoen stemgerechtigden te zijn, waarvan zich ongeveer 10% heeft laten registreren. Ik ben duidelijk niet de enige die wat minder band heeft met de Nederlandse politiek.
De meeste geregistreerden konden ook echt stemmen; volgens de wereldomroep kreeg 10% zijn papieren niet op tijd binnen of had te maken met andere problemen, zoals een misdruk van het stembiljet. Om, zoals de Wereldomroep doet, nu te spreken van "de lijdensweg van Nederlandse kiezers in het buitenland" vind ik wat overdreven. Ik heb niet geleden. Heb me hooguit een beetje geërgerd aan sommige Nederlanders-in-het-buitenland van LinkedIn die bleven zeuren over het rode potlood, het feit dat het niet via internet kon of dat er op de voorgedrukte oranje (!) envelop "Pays-Bas" stond en niet "the Netherlands".
Ik wil echter niet zo'n Hollandse zuur- noch zeurpruim worden, dus genoeg erover.

vlierbloesemgeur

Ik heb ooit vlierbloesemsiroop gemaakt en in mijn herinnering was dat erg lekker, stukken lekkerder dan de vlierbloesemwijn waarvan ik ook een recept had. Ik geloof trouwens dat ze dat drankje nogal overdreven vlierbloesemchampagne noemden.

Vorig jaar heb ik eindelijk weer eens vlierbloesemsiroop gemaakt - ik was het recept jarenlang kwijt -, en onlangs heb ik die bijna in zijn geheel weggegooid omdat niemand het lekker vond. Ikzelf eigenlijk ook niet. Ik weet niet of het een ander recept was, of dat het aan mijn herinnering ligt. Vlierbloesem ruikt wel nog altijd heerlijk, zodat ik een betere oplossing gevonden heb: een stoel vlakbij de vlier zetten en daar dan een glaasje water drinken.