lapsus

Er zijn van die woorden die uit het niets lijken op te duiken en dan niet meer weg te slaan zijn uit het dagelijks leven. Of, meer waarschijnlijk, worden ze altijd al in normale hoeveelheden gebruikt, maar dringen ze op een gegeven moment tot mijn hersenen door. 
Zo hoorde ik vorig jaar om de haverklap het woord anodin. La grippe A H1N1 n'est pas une maladie anodine... vertelde een campagne van het ministerie van volksgezondheid ons meerdere malen per dag op radio en televisie. Ook andere zaken bleken opeens al dan niet anodin(e) te zijn, dat wil zeggen onschuldig, onbeduidend, onschadelijk en nog wat on-dingen volgens mijn van Dale.

De laatste weken hoor ik steeds het woord lapsus. De betekenis kon ik wel raden, aangezien er meteen voorbeelden bij werden gegeven. Eerst hadden we de lapsus van Rachida Dati (voormalig minister van Justitie, nu o.a. lid van het Europees parlement), die in een verhaal over de economie het woord inflation wel heel erg als fellation deed klinken. Een fellation die ook nog eens 'quasi-nulle' was.
Onlangs had Brice Hortefeux (Binnenlandse Zaken) het over empreintes génitales, terwijl hij empreintes digitales bedoelde. De laatste zijn vingerafdrukken; genitale afdrukken worden zover bekend niet door de politie genomen, al weet je dat soort dingen met Hortefeux niet eens meer zeker. 

Lapsusliefhebbers kunnen verder zelf hun hart ophalen op internet.

In het harnas

Nadat ik aandacht heb besteed aan zijn Leninbeeld, op dit blog en ook hier, vind ik dat ik ook melding moet maken van zijn overlijden. Gisteren overleed Georges Frêche, 72 jaar oud, aan een hartaanval, terwijl hij  signait un parapheur dan son bureau.
Die parapheur moest ik opzoeken. Een vloeiboek, aldus van Dale. "Een map waarin uitgaande post tussen tabs wordt gelegd en ter ondertekening doorgegeven", legt mijnwoordenboek.nl hierbij gelukkig uit.
"Il est mort debout sur les planches, comme un homme de combat", zegt de vice-president van de regio Languedoc-Rousillon. In het harnas, kortom.
Ik denk dat ook zijn tegenstanders hem zullen missen.

waterbol

Ik kan het niet laten een watertoren die geen toren is te plaatsen. Ik kwam hem toevallig al wandelend tegen.

... en kastelen

De moderne plaatsvervanger van het kasteel is volgens het eerdergenoemde boek de watertoren. Een watertoren heet in het Frans een château d'eau, dus dat is al een stuk kasteliger. Ik vind ze ook mooier dan een graansilo. En opvallender, want ze moesten vanwege hun functie op het hoogste punt van de omgeving gebouwd worden. Daar duiken ze op en weg achter andere heuvels, boomtoppen of maisvelden.
Ze lijken op een vuurtoren, of op een ufo.

De ufo van Duffort

Het baken van Mirande

De vuurtoren van St Martin

De oudste watertorens dateren uit de 19e eeuw, maar in de Gers zijn ze allemaal van recentere datum. Dankzij de watertorens was eind jaren '80 eindelijk elk Frans huishouden te voorzien van stromend water. Nu zijn ze in veel gevallen eigenlijk niet meer nodig; de waterdruk kan op andere manieren geregeld worden. Soms krijgen ze een paar antennes op hun dak, soms worden ze afgebroken. 
Wat moeten dan de kastelen van de 21e eeuw worden?

Forten

Een tijd geleden las ik in een boek over de Gers dat de forten en kastelen van weleer voor een groot deel verdwenen waren, maar dat ze hedendaagse plaatsvervangers hadden. De plaatsvervanger van het fort was de silo.

Zo had ik de silo nog niet bekeken, terwijl er hier toch een flink aantal te bekijken valt. De charme van industrieel erfgoed zie ik nog wel, maar vooral als de boel verlaten en liefst ook vervallen is. De silo's zijn echter nog in vol bedrijf.

Maar ik heb me ervoor opengesteld. Hieronder een rondje silo's - en nog niet eens allemaal - in een straal van zo'n 25 kilometer rondom Mirande. Best mooi, eigenlijk.

Berdoues

Fontrailles

Mirande

Mont de Marrast

St Elix Theux

St Ost

Eerbetoon

Gisteren was het vier jaar geleden dat de Russische journaliste Anna Politkovskaja in Moskou werd doodgeschoten. 7 oktober is toevallig ook de verjaardag van Vladimir Poetin.

Vandaag ging de blog van Michiel Krielaars op de NRC-site over twee verjaarskalenders voor Poetin met zo'n  ontroerende en tegelijk hoopvolle afronding, dat ik iedereen aanraad hier te kijken.

Spelling

De oudste zoon van Gabrielle heet Thibaut. Of Tibaud. Of was het nou Tibault?
Ik had het een keer fout geschreven, en toen zei Gabrielle dat je het gewoon schreef zoals je het zei. Wat volgens mij Tibo was, maar zo lag het toch ook weer niet. En sindsdien weet ik dus niet meer of ik het met een "h" had geschreven, en dat-ie weg moest, of misschien juist met een "l" teveel, of wellicht met allebei, of juist geen van beiden, maar met een d die een t moest zijn of, nou ja, zo vaak schrijf ik Ti...eh...dinges ook weer niet.

Een van de eerste dingen die zoon inmiddels al best lang geleden van school meekreeg, was een A4-tje over de klank O, en hoe je die zoal kon schrijven. Ik vond dat zo indrukwekkend, dat ik dat blaadje nog steeds heb. 

Als tien verschillende schrijfwijzes nog altijd de klank "o" opleveren is het natuurlijk niet zo heel verbazingwekkend dat Franse kinderen (en volwassenen) schrijffouten maken. Om nog maar te zwijgen over import-burgers.

Let overigens even op 'un hollandais', helemaal onderaan. De juf had bij dat Hollandse mannetje nog in kleine lettertjes de naam van zoon gezet.

Generatiekloofje

Gisteren hebben we onze Duitse correspondents uitgezwaaid. Er waren er acht in Mirande, en twee daarvan logeerden 10 dagen bij ons. Allebei 14 jaar en behoorlijk goed in Frans. Bij vertrek stonden alle meisjes, Duits en Frans, te huilen. De jongens hadden volgens dochter ook rode ogen, en eentje haastte zich na het zwaaien om die reden (volgens dezelfde bron) meteen naar de wc. Ik vond het zelf trouwens ook moeilijk het droog te houden, kijkend naar al die betraande gezichten.

Duitse scholieren moeten veel over Duitslands verleden leren, lezen en bespreken. De oorlog, natuurlijk, en alles wat daarmee samen hangt. Die Welle, voor mijn kinderen gewoon een interessante film, is voor hen verplichte stof. De val van de Muur, die voor deze kinders toch ook al geschiedenis is: gesneden koek. Misschien verbaasde het me daarom zo, dat ze nooit van Derrick gehoord hadden. Derrick is hier nog bijna dagelijks op televisie. Niet op prime time, dat nou ook weer niet, maar ergens rond een uur of twee 's middags. Mijn hardhorende buurman kijkt er vaak naar, ik hoor regelmatig een overigens Franssprekend Derrick uit zijn ramen schallen. Toen ik dacht daar een leuke opmerking over te maken, keken de correspondents mij glazig aan. Derrick, Harry, Horst Tappert? Ze hadden geen idee.

De generatiekloof zit soms daar waar je hem niet verwacht.