wit

Ik denk altijd tijd voor van alles te hebben in Nederland, maar dat is niet waar. Het was deze keer ook iets lastiger er te komen, en zich verplaatsen van a naar b valt ook niet mee. Maar er is wel tijd voor de sneeuw.

La France de Depardon

Ik schreef al eens eerder over Raymond Depardon, fotograaf en filmmaker. Voor wie nog voor 9 januari 2011 in Parijs is, is de tentoonstelling van 'zijn' Frankrijk, La France de Raymond Depardon dus, ook een aanrader.
De afgelopen jaren reisde Depardon met een camper en een heel grote, ouderwets aandoende camera - zo'n ding op een poot, waarbij je nog een doek over je hoofd doet -, door Frankrijk. Niet non-stop, want hij had ook andere dingen te doen, maar in periodes van enkele weken tot maanden. En hij fotografeerde het gewone, niet-toeristische Frankrijk, van noord naar zuid en van oost naar west. Bij de tentoonstelling zijn al zijn schriftjes met aantekeningen en gevolgde routes te vinden.
Maar het mooist zijn natuurlijk de foto's, die door die ouderwetse camera ook op groot formaat haarscherp zijn. Geen mooie landschappen, pittoreske dorpjes of oude boerderijen, maar gewone huizen, winkels, straten en een enkele voorbijganger. Ook al toont hij het gewone, rommelige en soms wat smoezelige Frankrijk, de expositie is prachtig. Misschien ook wel omdat rommelig en smoezelig prachtig kan zijn.

Pirosmani

In Parijs ook Georgisch gegeten, in een heel klein restaurantje, waar het design duidelijk niet op de eerste plaats kwam. Lekker was het wel, en ze hadden een mooie copie van een van Pirosmani's eet-schilderijen in de zaak hangen, toevallig net boven onze tafel. De enige andere decoratie was een grote spiegel. Georgië is een mooi land waar ze heerlijk eten maken en prachtig zingen, en waar niet alleen Stalin, maar ook Pirosmani werd geboren.

Voor wie het toevallig niet weet: Niko Pirosmani (voluit Pirosmanashvili) was een Georgisch kunstenaar, geboren in 1862 en overleden in 1918. In het Georgisch ziet zijn naam er zo uit: ნიკო ფიროსმანაშვილი. Dat kan ik ook niet lezen, maar mooi is het wel. 
Pirosmani was een autodidact die zijn brood vooral verdiende met het schilderen van uithangborden voor winkels, café's en restaurants. Zijn brood verdienen is bijna letterlijk op te vatten, aangezien hij die borden vaak schilderde in ruil voor kost en inwoning, en een glaasje erbij.

Hij werd gewaardeerd door zijn stadgenoten - hij leefde in Tiflis, nu Tblisi, de hoofdstad van Georgië - en ook door de Russische avantgarde, die in hem zag wat de Franse avantgarde in le douanier Rousseau zag: een pure kunstenaar.
Zoals het pure kunstenaars wel vaker vergaat, stierf Pirosmani arm en eenzaam. Maar hij is niet vergeten; google alleen zijn naam maar eens.

Echt hema!

Ik was dus in Parijs en kon het niet laten even naar de Hema te gaan. Ze hebben net een filiaal in het centrum geopend; in Créteil zaten ze al.
Het was niet zo groot als de doorsnee Nederlandse Hema, en ze hadden geen pepernoten, marsepein, chocoladeletters of hemaworsten, maar wel de "bekende Nederlandse stripfiguren Jip en Janneke" zoals de meneer, die de hele tijd door de zaak wandelde met een microfoon om het toch al enthousiaste publiek tot meer aankopen te bewegen, vertelde.Ik heb een notitieblok met heerlijke doodgewone lijntjes aangeschaft voor een heerlijk doodgewone hemaprijs. Wat een feest.

Later waren we ook nog in de "concept store" Merci. Een concept store is gewoon een warenhuis als je het mij vraagt (maar over dit soort zaken wordt mijn mening zelden gevraagd), zij het dat men heeft gekozen voor één bepaalde stijl (ofwel: concept) voor alle producten. In praktijk betekent dat, dat je in een concept store 165 € voor een wel aardig T-shirtje moet betalen, en 15 € voor een draagtas die maar kort mee zal gaan als je hem gebruikt voor hetgeen hij bedoeld is, namelijk boodschappen dragen, en die in net iets andere vorm één euro kost bij Shopi.
Toch was het ook in de concept store opvallend druk. Waar halen al die mensen toch het geld vandaan? En hebben zij dan niet het gevoel verschrikkelijk belazerd te worden?

phonard 2

Ik heb wat voorstellen ontvangen voor een Nederlandse variant van de phonard: de mobielaso of - korte variant - mobaso, de reeks belpapegaai, belgorilla, belneuroot, beletter (die moest ik een paar keer lezen voor ik de klemtoon goed legde), beltetter, mobieldebiel en draadloosgozer, en via nederlanders.fr ook nog de broekzakbeller en de mobileverslaafde, maar ik meen dat dat bestaande uitdrukkingen zijn.
Voortbordurend op de beltetter is een teletetter is misschien ook wel wat. Een soort teletubbie, maar dan erger. 
 

Omdat Sinterklaas nog maar net voorbij is, ook een plaatje van een Franse Sinterklaas, gevonden in Parijs waar ik afgelopen weekend was. De achterkant is nogal vergeeld, dus ik vermoed dat deze ansicht al jarenlang rond 5 december uit een la werd gevist en neergezet. Maar nu is-ie dan eindelijk verkocht.
Met een volledig rode jurk ziet de goedheiligman er toch heel anders uit. Overigens wordt Sinterklaas hier in het zuiden helemaal niet gevierd, maar in het noorden krijgt hij nog wel eens een beetje aandacht.

phonard

Elk jaar wordt er - zo leerde ik gisteren - in Le Havre het XYZ-Festival voor nieuwe woorden en geluiden gehouden, ofwel XYZ. Le festival du son et du mot nouveau. Elk jaar wordt daar ook het beste nieuwe woord bekroond.

Dit jaar was dat phonard, een samentrekking van téléphone en connard (etterbak). Volgens Eric Donfu, organisator van het festival is "phonard [est] une insulte à l'adresse d'une personne utilisant abusivement son téléphone portable", een term dus voor eikels (m/v) die op de verkeerde plaats te luidruchtig mobiel zitten te bellen.

Ik vind het een mooie vondst en vraag me sinds gisteren af of we in het Nederlands er ook een woord voor hebben, zo ja, welk en zo nee, welk woord ik zou kunnen uitvinden. Ik kom alleen maar op bellul, maar dat is te mannelijk. Mocht iemand een suggestie hebben...