yard signs

Zo heten ze: yard signs. Nog even en ze zullen verdwenen zijn neem ik aan. De vrijwilligers plegen hun laatste huisbezoeken en telefoontjes. De kandidaten houden hun laatste speeches. De mensen staan al her en der in de rij - soms al uren lang - om vroeg te kunnen stemmen. De tv-zenders tellen nu de uren af. Ik ook. En ik vraag me af of journalisten straks weten waar ze het nog over moeten hebben.

Overstekende elanden

Elks crossing. Van dat soort waarschuwingen hou ik : dat ik moet uitkijken dat er geen eland op mijn motorkap beland. We zijn ook al een bord gepasseerd waarop staat dat je geen lifters moet meenemen, omdat er tussen de bomen een gevangenis ligt. Als het nou nog een beetje gaat misten of sneeuwstormen is deze reis naar het noorden van Michigan helemaal geslaagd.

Na mijn eerste blog voor Trouw kreeg ik het verzoek iets breder te schrijven; iets meer “newsy” en minder eekhoorn. Het is natuurlijk flauw om dan maar met een veel bredere eland aan te komen zetten. Dieren zijn nu eenmaal niet newsy, en overpeinzingen erover niet sexy. Het noorden van Michigan is ook niet newsy. Het is er mooi, prachtig zelfs. De Mackinac brug verbindt de lower peninsula met de upper peninsula. Links stroomt lake Michigan, rechts lake Huron. De meren zijn zo groot dat ik ze per ongeluk zee noem. Er zijn zeker tienduizend schepen in vergaan. De half-Franse, half-Indiaanse Madeline la Framboise was hier 200 jaar geleden de rijkste bonthandelaarster. Kortom, niks nieuws onder de zon.

Op de hotelkamer van Mackinaw City kun je, zoals overal, een stuk of zestig zenders bekijken. Alle nieuwsuitzendingen gaan over de verkiezingen. Kleine nieuwtjes worden breed uitgemeten en tientallen keren herhaald. Ze worden afgewisseld met te veel reclame en negatieve spotjes van de ene kandidaat over de andere. Meestal van congreskandidaten; spotjes van McCain of Obama zie je hier maar zelden. ‘Toen McCain zich terugtrok uit Michigan, moesten we ons hele budget aanpassen,’ vertelde een radioman ons. ‘We wisten meteen dat onze inkomsten drastisch zouden teruglopen.’

Tot zover het nieuws.

Flint

Gisteren waren we in Flint. In Flint werden in het verleden heel veel auto's gemaakt. In de jaren '50 werkten er meer dan 90.000 mensen bij General Motors. Nu nog maar 7000. In de jaren '50 hadden ze hier het hoogste inkomen per capita. Dat is ook verdwenen.

De naam Michael Moore moet je hier niet te onnadenkend noemen. De eerste film van Moore die ik zag, Roger and me, liet geen vrolijk beeld zien van de stad. Volgens de Flintenaren was het effect van de film zelfs devastating. Moore komt hier niet vaak meer. Maar hij heeft wel een huis aan de andere kant van Michigan, in de buurt van Traverse City. Hij organiseert er jaarlijks een filmfestival. Toevallig is aan die kant ook de wijnstreek van Michigan. Tony Ciccone, de vader van Madonna, bottelt er Madonna wijn. Hij wordt voor zo'n 30 dollar per fles verkocht.

We hebben in Flint alleen maar heel aardige mensen ontmoet. De county clerk vertelde ons niet alleen over verkiezingen en kiezersregistratie, maar reed ons ook rond (in zijn buick) langs de oude fabrieken. Fabrieken die er dus niet meer staan. Hij wees ons op de plek waar ooit zijn geboortehuis stond, in een buurt waar toen alleen maar Ierse gezinnen woonden. Er zaten kogelgaten in een verkeersbord op de hoek.

We ontmoetten ook nog een een collega van de clerk, in het aangrenzende Grand Blanc wat ze hier heel anders uitspreken dan dat ze dat in Frankrijk zouden doen. Die was ook al zo aardig. Vandaar haar foto op deze blog.

dienstmededeling

Mijn - langere - waarneemstukjes staan hier:
http://www.trouw.nl/opinie/weblogs/article1883748.ece/Waarnemen_in_de_VS.html

Ik ga ze maar niet dubbelop plaatsen. Wel nog een fotootje.

alarm

Kort voor ik voor langere tijd op reis ga slaat de paniek altijd toe. Ik voorzie neerstortende vliegtuigen, auto’s die uit de bocht vliegen en vreselijke ziektes die de achterblijvers zullen treffen. Ik ben echter veilig in Washington gearriveerd en thuis gaat ook alles goed. Het is alleen even wennen aan het tijdsverschil. De tweede nacht ga ik op tijd naar bed. Ik zet mijn nieuwe – Amerikaanse - telefoon als wekker om 7 uur.

Hij gaat met een enorme herrie af. Buiten is het stikdonker. Met enige moeite zie ik dat het niet 7, maar 2 uur is. De telefoon krijg ik niet uit, omdat het een alarm is op de gang. Het zit precies naast mijn deur en blijft maar rinkelen. Gek genoeg raak ik niet in paniek. Waarschijnlijk omdat ik geen vuur zie of brand ruik. Ik ga naar de wc en doe rustig wat kleren aan (zonder beha ga ik de deur niet uit), pak m’n handtas en loop de gang op. Het alarm rinkelt verder.

Met een flinke groep mensen loop ik vanaf de 9e verdieping naar beneden en omdat er in de hal ook geen informatie is gaan we maar naar buiten. Na een minuut of 10 rijdt de brandweer eindelijk voor, rolt slangen uit en ladders op en ruimt na nog eens tien minuten alles weer op. Het alarm is eindelijk stil. We begrijpen dat alles in orde is en we weer naar binnen mogen. Holiday Inn blinkt niet uit in communicatie.

Het is tegen drieën als ik weer in bed lig. En het duurt nog een uur voor ik weer slaap. Dat schiet zo niet op met die jetlag. Enkele collegas blijken de volgende ochtend niks gehoord te hebben. Ooordopjes. Mooi bij vals alarm natuurlijk. Maar als het nou echt was? Dan mis ik voor alle zekerheid toch liever twee uur nachtrust.

krekels en eekhoorns

Voor het eerst ga ik verkiezingen waarnemen in een land dat iedereen kent, en waarvan iedereen weet dat er verkiezingen zijn. Voor het eerst ook ga ik waarnemen in een land waar ik nog nooit geweest ben. De weg van Dulles International Airport naar het hotel in Washington doet echter helemaal niet exotisch aan. Het lijkt op de Amsterdamse rondweg, met eerst een beetje Sloterdijk en dan wat Amstelveen. Er loopt zelfs een spoorlijn in het midden.

Het is warm, de autoraampjes staan open. Ik hoor krekels. Ik wist niet dat ze krekels hadden in Amerika. Tenminste, ik heb er nooit over nagedacht of ze krekels hadden in Amerika. Krekels horen bij Frankrijk. Op de Amsterdamse rondweg hoor ik ook geen krekels. En bij Amerika horen grote beesten, adelaars en zo. Ondertussen tel ik twee politieke bumperstickers (stand 1 – 1), één auto met Obama-vlaggetje en nul politieke posters of billboards. Niet dat ik dat moet tellen als waarnemer; het gaat vanzelf.

De sirenes van de politie en die van de brandweer klinken net als in de film. Achter het hotel loopt een spoorlijn waar de trein nog fluit zoals in een oude western. Jammer dat mijn kamer ook aan de achterkant ligt. De airco maakt ook al zo’ n herrie. Verder is Washington hier stil, opvallend stil. Geen getoeter, geen geschreeuw, geen zwaar optrekkende stadsbussen of brommende pizzakoeriers. Ik wandel een uurtje rond en zie tot drie keer toe dat bekenden elkaar toevallig tegen komen en een babbeltje maken. Net een dorp.

Nog twee Obama-vlaggetjes en een McCain-sticker. In de parkjes springen eekhoorns rond. Ik vraag me af waarom een eekhoorn wel vertederend is en een rat niet. Het zijn toch allebei knaagdiertjes. Even later hebben ze het op de televisie ook al over een eekhoorn, maar dat blijkt Acorn te zijn. Het zal door de jetlag komen. Deze Acorn wordt beschuldigd van fraude met kiezersregistratie. Dat is nou precies een van die dingen waar we ons hier in moeten verdiepen.

en voyage

Van village even in een grotere stad. ik ga wel verder bloggen heb ik me voorgenomen, maar bij gebrek aan woorden eerst gewoon een plaatje.