benzine

Toen ik voor het eerst met de auto in Rusland kwam, heb ik aardig wat tankstations gefotografeerd. Verlaten oorden waren dat toen, in de jaren ’80. Ze zagen er ongeveer zo uit als dit Franse geval, met dien verstande dat deze al geruime tijd gesloten is en die in Rusland wél functioneerden. Of in ieder geval open waren. Of ze benzine in voorraad hadden was destijds een tweede.
Tegenwoordig zien Russische tankstations er heel anders uit. Benzine is het probleem niet meer. Dat was het hier ook niet. Meer een kwestie van klandizie misschien.

Ambtenaren

Ik las ‘Kleine Landjes. Berichten uit de Kaukasus’ van Jelle Brandt Corstius. Daar schrijft hij ergens: “Rusland is waarschijnlijk een van de weinige landen waar jonge mensen het liefst van alles bij de overheid willen werken”. Dat is geen erg journalistiek onderbouwde zin, maar het is een boek, geen krantenartikel.

Ik moest meteen aan Frankrijk denken, waar ruim 70 % van de jeugd zegt het liefst ambtenaar te worden. Werken bij de overheid biedt zekerheid, prettige secundaire arbeidsvoorwaarden en een vroeg pensioen, maar ik vind het wel schokkend dat zoveel jeugd daar nu al mee bezig is. Dat zal de generatiekloof wezen.
“Wie bij de overheid zit kan namelijk onbeperkt geld verduisteren en steekpenningen in zijn of haar zak steken,” verklaart Brandt Corstius de Russische ambtenarenambitie. Dat is in Frankrijk dan toch weer anders.

Russisch Frankrijk

Ik heb dus iets met Rusland.
Misschien komt het daardoor dat ik Frankrijk soms erg op Rusland vind lijken. En omdat we over een paar dagen voor drie weken naar Rusland gaan, ga ik hier vast wat Russische stukjes Frankrijk bezoeken. Niet de officiele dingen (daar kan de liefhebber hier voor terecht), maar dingen die mij aan Rusland doen denken. Subjectieve associaties zeg maar.

Een van de dingen die ik Russisch - of misschien moet ik hier zeggen ‘sovjet’ – vind, zijn de woonkazernes waar de Franse gendarme moet wonen. Ik vind ze minstens even treurig als een doorsnee sovjetwijk in een Russische provinciestad. Ik weet niet of de gendarme er zelf wél gelukkig is. In de schoolkrant van mijn zoon las ik ooit een interview met een gendarme, waarin de vraag ‘Vindt u het leuk bij de politie?’ met een kort “nee” beantwoord werd. De jonge interviewster vroeg niet verder. Misschien is dat ook helemaal niet nodig.

Opgepast

Pas op: bomen! "Alsof het gevaarlijke wezens zijn die plotsklaps de straat oversteken," schreef ik in 2002 in 'Frankrijk'. De borden staan er nog steeds. Ik had er alleen nog nooit een foto van gemaakt.
Overigens ook nog geen overstekende boom voor mijn auto gehad.

no milk today?

Ik ben er nog niet met een kannetje heen geweest.

Dave

De dingen die ik op dit moment schrijf of bedenk zijn niet nog geschikt voor publicatie. Daarom hou ik het even bij plaatjes.

Pepita

Poes Pepita wordt dik, zeiden we.
Toen het tot ons doordrong dat ze zwanger was, was ze al behoorlijk ver.
Onze huisdieren worden nooit zwanger. Hond Bella is al ruim vier jaar overtuigd kinderloos. Poes Mimi deed ook niet aan dingen als krolsheid en katers. Tot kater Frits in huis kwam en Mimi na zes jaar nonnigheid in een semi-permanente staat van krolsheid geraakte. Ze liet zich zonder enige gène werkelijk overal door Frits nemen. Net toen we dachten dat ze misschien wel zwanger was, verliet ze ons. Enige tijd later vertrok ook Frits.
En toen hadden we Pepita. Een premature verrassing van een 12-jarige kat van een vriendinnetje van Dochter. Klein en onschuldig. Dachten we.
Onlangs lag er dus een nest van vijf poekebeesten in mijn nest. Dochter is overgelukkig. Pepita sleept haar nageslacht van de ene plek naar de andere, met een duidelijke voorkeur voor vrouwenbedden. Schijnt de natuur te zijn, dat gesleep. Net als zwangere beesten natuurlijk zijn. Dat waren we even vergeten.