kost en inwoning

Ik heb twee katten, en toch zag ik gisteren een muis. Als je er één ziet, heb je er tien heb ik wel eens gelezen. Hopelijk is dat valse voorlichting. Hoewel met deze katten alles mogelijk is. Je biedt ze gratis kost en inwoning in de verwachting, wat zeg ik, de overtuiging dat alle knaagdieren jouw huis voortaan stilletjes en gehaast voorbij lopen, krijg je dit.

De muis zat lekker achter een kastje op wat kattenbrokjes te knabbelen. Alsof gratis kost en inwoning ook voor hem of haar vanzelf sprak.

Ik ging op zoek naar de katten, die toevallig net even lagen te slapen, zette er eentje bij het kastje (de andere was meteen alweer vertrokken) en er gebeurde niets. Ik had verdorie bijna zelf die muis kunnen grijpen, het was een makkie, maar de kat keerde zich om en de muis at rustig verder.

Toen ik een uurtje later weer in de keuken was, zag ik aan een spoor kleine pootafdrukjes dat de muis ook in de hondenbak was gaan kijken, waar nog een bodempje eten inzat. Bella heeft in het verleden nog wel eens een muis gevangen én opgegeten (al mijn huisdieren zijn waarschijnlijk in het verkeerde lichaam geboren), maar ook zij had nu geen belangstelling. Over zich heen laten lopen heet zoiets ook wel.

De pootjes verdwenen onder het fornuis. Waarschijnlijk om de indruk te wekken dat ze echt die gratis kost en inwoning waard zijn, zitten de katten sindsdien urenlang doodstil voor het fornuis of het keukenkastje de alerte kat uit te hangen. Aanstellers.

Een nieuw jaar

woordstrijd

Onlangs vond het XYZ-festival weer plaats, het festival waar elk jaar mooie nieuwe woorden (uit-)gevonden worden. Ik schreef er vorig jaar al over, toen phonard de winnaar was. De winnaar van dit jaar is het woord attachiant. Dat is iets lastiger uit te leggen dan een phonard (vervelende mobiele beller). Attachiant komt van attachant (innemend, lief) en chiant (strontvervelend). Iemand die attachiant is, is dus tegelijk lief en strontvervelend ofwel (zo luidde de uitleg in de krant): een vervelend iemand waar je toch niet zonder kunt.
Ik zag daar niet meteen een persoon bij, maar moest eerlijk gezegd wel meteen aan hond Bella denken. Ook de katten kunnen behoorlijk attachiant zijn als ze luid spinnend op mijn toetsenbord gaan liggen.
Hoe je het moet vertalen is een tweede. Ik dacht aan een combinatie van vervelend + vertederend (vervederend? vertedend?), maar dierblaar geeft het dubbele gevoel misschien beter weer.

Op de dag dat ik over deze woordwinnaar las, las ik toevallig ook over de woord van het jaar wedstrijd van van Dale in Nederland. Het grote verschil is, dat je bij XYZ woorden uitvindt, terwijl de Nederlandse wedstrijd alle nieuwe woorden - die dus al uitgevonden zijn - inventariseert. Een cultuurverschil in taalomgang.
Terwijl je bij de van Dalewedstrijd nog t/m 19 december kunt stemmen, is ondertussen (door wie en waar is me niet duidelijk) elders al het mooiste nieuwe woord van 2011 verkozen: wildbreien.
Binnenkort moet daar ook een Frans woord voor komen, want het wordt hier in Mirande tijd voor een beetje guerilla-, graffiti- ofwel urban knitting. Aangezien de Amerikanen - de uitvinders van het fenomeen - het ook hebben over knittivism, denk ik aan tricotisme.  Ik heb de breinaalden al tevoorschijn getrokken.

De tijd van de kalenders

Vroeger hadden wij thuis een adventskalender met een tekening met veel sneeuw en engeltsje en kerstbomen, en achter 25 december een kerststalletje. Later had ik zoiets ook voor mijn kinderen. Als je er na de feestdagen een tijdje een stevig boek op legde, bleven die deurtjes het jaar daarop ook wel weer dicht zo lang het nodig was.

Met de moderne adventskalender is dat anders. Daar moet achter elk deurtje iets lekkers zitten en het jaar daarop is-ie niet meer bruikbaar. Ook wel leuk, vonden  in ieder geval mijn kinderen, maar is het nou echt nodig?En moeten ze echt zo vreselijk lelijk zijn?

Gelukkig zijn er ook nog wel mooie houten adventskalenders te vinden die je elk jaar opnieuw kunt vullen. Dat wil zeggen, ik weet dat ze bestaan, maar heb zelf nog geen mooie kunnen vinden.

Het adventskalender-dieptepunt zag ik onlangs in de Carrefour.

Kapje af

Bella liep al ruim twee maanden met dat kapje om haar hoofd en fistels aan haar achterste. Ondanks een operatie, gruwelijk dure medicijnen, een nieuw dieet en vervolgens homeopatische medicijnen ging het niet echt beter.
En toen was daar Jeroen met een restje groene klei, die alle viezigheid uit Bella zou trekken. 
Ik was inmiddels overal toe bereid en dolblij met iemand met nieuwe ideeën en moed. We smeerden Bella in en zo liep ze met een groen bekleide kont en zonder kapje tevreden door het gasconse landschap. We knapten er beiden enorm van op.
Ik ging snel naar de biologische winkel in Mirande om meer groene klei te kopen. Die van hun zat in een andere zak en werd verkocht als gezicht- en haarmasker voor mensen.
"Ik zoek klei voor de billen van mijn hond," zei ik tegen de dame.
"Daar kunt u deze ook voor nemen," antwoordde ze. "Ik had gisteren nog een boer die een doos kocht voor zijn koeien." Ik zag meteen een weiland voor me met koeien met gezichtsmaskertjes, maar klei is gewoon multifunctioneel.
Sindsdien krijgt Bella dus dagelijks een billenmaskertje en blijft het kapje af.
We nemen tevens ons kapje af voor Jeroen.

Steenmannetje

In de bergen - of in ieder geval in de Pyreneeën en op Corsica, de rest ken ik nog niet goed genoeg - worden de stenenstapeltjes, die zo handig zijn als je niet helemaal zeker weet of je goed loopt, cairns genoemd. Dat klinkt als kern, maar ik neem aan dat dat toeval is, al kom je in de bergen wel aardig tot de kern. Volgens de wikipedia komt dit woord van het Schotse càrn, wat verder hetzelfde betekent.
In het Nederlands heten ze steenmannetjes, een leuk woord. Of zou het steenmensjes moeten zijn?
Ik had al een Corsicaanse cairn geplaatst, bij deze een Pyrenese. Extra praktisch als het mist.

Eerste keren

Over sommige eerste keren wordt nogal wat ophef gemaakt, soms tot op het dramatische af. Dat eerste stapje van je kind, hoe vaak hoor je dat niet in discussies over werkende moeders!
Alsof een kind maar een stap zet. En alsof het na die ene stap uit is met nieuwe stappen in het leven. Ik zet er nog regelmatig eentje.

Zo heb ik van de zomer voor het eerst van mijn leven een afwasmachine aangeschaft (hij wast zo matig dat ik al lang weer achter het teiltje sta), en voor het eerst in een refuge geslapen. Dat laatste was tijdens een fantastische driedaagse wandeling met zoon in de Pyreneeën. We vertrokken in dikke mist en dat was maar goed ook, want als ik had kunnen zien hoe hoog we dag één moesten klimmen had ik niet zo vrolijk doorgelopen.

De eerste refuge was helemaal top, de tweede was voller en dan lig je wel krap. Bovendien stoot ik een onbekende snurker minder makkelijk aan, al heb ik ook dat deze  zomer voor het eerst gedaan.

Op weg naar refuge 1, die van Migouélou.

Refuge, de wolken beginnen te verdwijnen.

De volgende ochtend. De wolken halen ons niet meer in. 

Onderweg, een hondenbeest.

Dag drie, een stukje door Spanje. 

Mooi hè.