Tragisch optimisme

Om te laten zien dat ik echt niet stil heb gezeten bij deze nog een reclameboodschap, deze keer over een boek dat ik vertaald heb uit het Amerikaans, bedoeld voor adolescenten. Young adults heet dat in het Nederlands.

Op het blog Jaap leest is er alvast een recensie over te vinden. Hij noemt de vertaling niet, maar vindt het natuurlijk ook mooi omdat het zo geweldig vertaald is. De omschrijving 'tragisch optimisme' is van Jaap.

Even wat anders om te lezen

De dozen zijn uitgepakt, maar een nieuwe reeks berichten, nu uit ma ville, laten nog even op zich wachten. Daarom een reclameboodschap uit eigen doos: een nieuw boekje over Frankrijk, sinds eind mei in de boekhandel.

Dit schrijft NBD Biblion in de recensie voor bibliotheken erover: “Kleurrijk boek waarin Frankrijks veelzijdigheid op allerlei manieren naar voren komt. Dit gebeurt in de vorm van informatieve hoofdstukjes, stripverhaaltjes, kleurenfoto’s, lijstjes, vergelijkingsrijtjes, cartoonachtige sketches, tips en een aansprekend verhaal (met een verborgen list die goed uitpakt) dat alle informatieblokken tegelijkertijd doorsnijdt en verbindt. Thema’s die op aantrekkelijke wijze de revue passeren zijn o.a.: landschap, cultuur, geografie, historie, de Tour de France, gebruiken en gewoontes, taal, beroemdheden, verstedelijking en dorpse verstilling. Ook is er aandacht voor Frankrijks lange kustlijn, het hooggebergte, omringende landen, zeeën en oceanen, de Franse vlag en – natuurlijk – de Franse taal (met bijgevoegde fonetische uitspraak).  Het boek besluit met meerkeuzevragen over en reikt ideeën aan voor spreekbeurten en/of werkstukken. De inhoud is zo boeiend dat je uren in het boek kunt bladeren en lezen over het Frankrijk van vroeger en van nu. Voor op school, buitenschoolse opvang en thuis. Deze rijk geïllustreerde uitgave maakt deel uit van de serie ‘Reis door…’. Vanaf ca. 9 t/m 12 jaar.” 

[Recensent: Mart Seerden]

drukdrukdruk

Het komt niet alleen door de verhuizing, maar die verklaart wel waarom het nog eventjes stil zal blijven. Binnenkort berichten vanuit Toulouse!

Zingen!

Toen ik nog in Amsterdam woonde, zong ik mee. En nu zing ik mee, als ik in Amsterdam ben. Hierboven een filmpje, van Iris Koppe en Daan van der Leen, van het jubileumconcert in de Noorderkerk in Amsterdam.
De komende dagen zijn de Soroki (zo heet het koor; het betekent eksters) in Mirande. En nu zingen we ook. Les pies qui chantent, dat zijn Franse eksters. Het is ook een snoepjesfabriek.
De zingende eksters zijn op tournee, met optredens in St Martin en Trie sur Baïse. Komt dat zien!

De sprekende stadsomroeper

De publieke stadsomroeper is actief (geweest)! Net toen ik er niet was.
Gisteren ben ik niet gaan kijken, het is zulk ongelooflijk k-weer...
Dan zag het er de week ervoor stukken beter uit. Zie hier.

De regionale pers heeft enkele artikelen aan de crieurs (het zijn er twee) gewijd. De burgemeester heeft het over verstoring van de openbare orde, en concurrentie met de stadsomroep die op marktdagen, via geluidsboxen die her en der in de stad zijn gemonteerd, muziek en reclameboodschappen uitzendt. Dat is nou iets wat van mij verboden mag worden: die opgedrongen openbare muziek. Misschien moet ik daarover eens een briefje in de brievenbus van de crieurs stoppen.

Foto uit de Dépêche van Sébastien Lapeyrère

De zwijgende stadsomroeper

Het eerste boek dat ik van Fred Vargas las, ging onder andere over een crieur public: een stad- of dorpsomroeper. In dat boek, Pars vite en reviens tard (Maak dat je wegkomt in het Nederlands) leest een voormalig zeeman, Joss le Guern, een paar keer per dag met luide stem boodschappen voor die men in zijn speciaal voor dit doel gemaakte brievenbus heeft gestopt. Dat iemand appelen te koop heeft of katjes te geef, dat Bernard van Hélène houdt en er bij de politie alleen  klootzakken werken, dat soort dingen. Hij krijgt ook nog vreemdsoortige boodschappen die met een reeks moorden te maken blijken te hebben.

Leuk boek.

Ik moest er meteen aan denken toen er werd aangekondigd dat er in Mirande op maandag-marktdag van half twaalf tot twaalf een crieur te horen zou zijn. Niet dat ik meteen gecodeerde moordboodschappen verwachtte, maar toch. De eerstvolgende maandag ging ik dus om kwart voor twaalf even kijken, maar er was geen crieur te horen. De gemeente had nog geen toestemming gegeven, vertelde een van de marktlieden. Terwijl ze toch allemaal een brief hadden ondertekend om het initiatief te ondersteunen.

Afgelopen maandag, ik was de crieur even vergeten, zag ik een mevrouw op een verhoginkje staan, met een pleister over haar mond geplakt. Ze droeg een lampenkap. Is er iets moois te zien, heb ik geen camera bij me.

De gemeente vindt het nog steeds niet goed. Het vrije woord is de mond gesnoerd! Nu worden er hier wel eens geschriften van de lokale oppositie in de brievenbus geduwd, waarin men zich beklaagt over dictatoriale neigingen van de burgemeester en zijn raad, dus verbazingwekkend is dit waarschijnlijk niet. Ze vrezen zeker dat dit soort boodschappen voortaan rondgeschreeuwd gaan worden. 

Ik vind het jammer en blijf de zaak volgen.   

 

Windjack

Toen mijn vader ruim 20 jaar geleden overleed, vroeg ik aan mijn moeder of ik zijn windjack mocht hebben. Het verbaasde haar een beetje. Het was geen bijzonder windjack. Mijn vader was van de generaties van degelijke kleding. Geen modegrillen, maar gewoon goed spul dat lang meeging. Heel lang. Zo draag ik nog steeds zijn ochtendjas, die toch zeker 30 jaar oud is. Niets mis mee.

Er was een tijd dat mijn vader sommige van zijn truien met zijn dochters moest delen, toen wij de leeftijd en wens hadden elke ook maar enigszins vrouwelijke vorm te verhullen in ruimvallende kleding. Truien droeg hij toch alleen maar in zijn schaarse vrije tijd, net als ribbroeken. En dat windjack.

Bijgaande foto is uit 1965. Een jas voor vakantie en een enkele fietstocht in het weekend. Toen er eindelijk, ergens in de jaren '80, een wat hipper jasje voor in de plaats kwam, bleef het windjack aan de kapstok hangen, want er was helemaal niets mis mee.

Nu is het tijd om de zolder van ons oude Franse huis op te ruimen en opeens dook het windjack weer op. Het was vies, een beetje schimmelig, ik draag het nooit en ik ben goed in weggooien. Het zat dus bijna in de vuilniszak, maar het lukte me niet. Destijds wilde ik het windjack hebben, omdat het voor mij zo bij mijn vader hoorde. Na twintig jaar voelt dat niet anders. Dus heb ik het gewassen en aan de kapstok gehangen. Het hoorde bij hem en het hoort bij mij. Daar is niets mis mee.