woensdag 21 januari 2009

De bios



Gek genoeg wonen wij maar een kwartiertje van een redelijk grote bioscoop vandaan. Nog gekker is dat die bioscoop in een dorp ligt dat nog kleiner is dan het onze. Er staat een schooltje, een kerk, een paar boerderijen en dan dus die cinéma. De zaal is mooi, de stoelen zacht en ze draaien er alles wat ook in de grote stad draait, alleen minder vaak. Het is er meestal niet druk, behalve toen Bienvenue chez les Ch’tis draaide. Toen was het uitverkocht.

Ik heb me lang afgevraagd waarom er zo’n moderne bioscoop in zo’n klein dorp is gebouwd. Het komt door de balletjuf. In een verbouwde schuur van dat dorp zit namelijk een balletschooltje. De vader van de balletjuf is iets belangrijks in de Conseil Régional. De balletjuf wilde een mooie zaal voor de voorstellingen van haar schooltje. En zo verrees er een cinéma met een podium waar eens paar jaar ook de balletschool optreedt.

Dochter zat ooit op die balletschool. Ze was zeven toen ze meedeed aan de eerste voorstelling, die om 9 uur ’s avonds zou beginnen en uiteindelijk tegen 10 uur ook echt begon. De kleintjes dansten eerst. Daarna zagen we hen alleen terug aan het eind van weer een reeks dansjes, als onderdeel van een soort tableau vivant, waar ze vooraan zaten omdat ze natuurlijk erg schattig waren, die kleine meisjes in hun roze pakjes. Om kwart over één ’s nachts was de voorstelling eindelijk afgelopen. Dochter had het niet leuk gevonden, al die uren die ze zwijgend achter het gordijn hadden moeten doorbrengen. Ze wilde nooit meer dansen.
Maar een mooie bioscoop vlak bij mijn dorp, dat is natuurlijk wel fijn.