Vorige week, 6 januari, was het Drie Koningen. Epiphanie heet het hier, en de koningen zijn des rois mages. Als kind probeerde ik in de kerstvakantie de drie koningen elke dag een stapje dichterbij de kerststal te zetten, tot ze precies op 6 januari zouden arriveren, maar meestal lukte dat niet. Het feit dat één van de koningen knielde maakte de reis naar de stal ook minder overtuigend vond ik. Mijn moeder maakte de 6e een griesmeelpudding met een koffieboon erin. Degene die de boon had moest trakteren, maar mocht tevens de zwarte koning zijn dus dat was het wel waard. Dan gingen we als koningen verkleed de deuren langs, zongen een lied over drie koningen en een nieuwe hoed (geen idee waarom, koningen dragen tenslotte kronen) en kregen snoep zoals anderen dat met Sint Maarten krijgen. De kerstboom ging de volgende dag de deur uit. Kerstmis was écht voorbij.
Hier hebben ze de Galette des Rois, een ronde taart gevuld met amandelspijs met daarin een fève. Dat betekent boon, maar is tegenwoordig een klein beeldje. Je moet die taart dus voorzichtig eten, want anders kun je een tand breken of zit je opeens met een stuk porselein in je maag. De taart is overigens heerlijk. En je krijgt er ook een papieren kroontje bij.
Die boon schijnt al uit de tijd van de Romeinen te komen las ik. Een dag per jaar mocht één slaaf – degene die de boon had neem ik aan - de baas zijn over iedereen, bazen en medeslaven. Er zat één nadeel aan die boon en de bijbehorende beloning: aan het eind van de dag werd de slaaf-baas gedood. Geef mij dan maar een papieren kroontje.
