dinsdag 22 december 2009

erwtensoep


Ik ben natuurlijk genoeg opgevoed om te weten dat eieren van de kip komen en melk van de koe, dat koeien niet paars zijn en spinazie niet aan bomen groeit.
Maar ik moet bekennen dat ik nooit bedacht had dat erwtensoep niet per se uit blik komt.

Ik kwam er ooit toevallig achter, toen ik gedroogde erwten had gepakt terwijl ik linzen moest hebben voor een recept uit de noord-Afrikaanse keuken. (Ik ben geen keukenprinses, maar probeer wel eens iets nieuws, met wisselend succes.) Al gauw rook het absoluut niet naar de warme sferen van de Magreb, maar naar de ouderlijke keuken op een winterse dag. Lekker was het uiteindelijk wel.

Sindsdien maak ik op koude dagen als deze zelf erwtensoep, die uren op de kachel staat te pruttelen. Het is werkelijk kinderlijk eenvoudig. Dat is dan weer het fijne van een zekere naïefheid: je kunt ontzettend blij zijn met een behoorlijk voor de handliggende ontdekking.


Volledigheidshalve: men neme een pond gedroogde erwten, bij voorkeur even laten wellen (ook mooi: wellen), uitje fruiten, desgewenst lepeltje sambal erbij voor de pittigheid en omdat het dan zo lekker ruikt in de keuken, ook desgewenst stukjes winterwortel en aardappel toevoegen, een liter water erbij en een enkel bouillonblokje, en dat alles gewoon een hele tijd laten pruttelen. En als de lepel wel erg goed rechtop blijft staan in het geheel, gewoon nog een scheut water erbij gooien. Eventueel soldaatjes erbij bakken. Dat deed mijn moeder wel zelf (waarschijnlijk bestonden de zakjes croutons toen nog niet). Aan worst doe ik niet, maar dat kan er voor de liefhebber ook nog bij.