Ik ben de gelukkige bezitter van enkele mooie ansichten uit de collectie van de dichtstbijzijnde presse-tabac. Deze bijvoorbeeld. Zoiets kom je in Nederland niet gauw tegen. Ganzen en hun levers so wie so niet, maar kaarten met bijvoorbeeld vers geslachte kippen zie je ook niet veel. Ik zeg niet dat het mooi is, maar bijzonder is het wel. Apart.
In mijn dorp woont Odette. Ze is een eind in de tachtig en een groot deel van die tachtig jaar was ze gaveuse d'oies. Ganzenvolpropper zeg maar. Dat deed ze van november tot maart, twee keer per dag. Voor een gans duurde de vetmestperiode één maand.
'Ik was er dol op,' zegt Odette, 'het was mijn passie en ik mis het enorm. Ik was goed. Eenden zijn veel makkelijker, daar zakt het allemaal vanzelf naar beneden. Met ganzen moet je heel voorzichtig te werk gaan, door die lange hals hè.'
Nu is er nog maar één boerderij met ganzen in mijn dorp. Binnenkort stoppen zij er ook mee. Eendenboeren zijn er wel. Ze vullen de eenden machinaal. Daar zijn geen ansichtkaarten van.
