Gisterenochtend werd ik wakker met het bericht over een explosie in de Moskouse metro. Enkele minuten later over een tweede. Ik nam de radio mee naar de badkamer om het nieuws niet te missen. Om 7 uur hoorde ik om welke metrostations het ging. Om half 8 (inmiddels in de auto) zei de Moskou-correspondent van France Inter licht verongelijkt dat er nog geen beelden op de Russische televisie waren. Alsof radioluisteraars op beelden zitten te wachten. Alsof we so wie so beelden willen. Je kwam met je auto het centrum niet in, vertelde de correspondent ook, nog steeds verongelijkt.
Raar vak, correspondent. Als het nieuws op zijn actueelst is heb je weinig te melden, en als je meer te melden hebt is het niet meer actueel.
De rode lijn waar de stations aan liggen is de lijn die ik ooit het meest gebruikte; vanuit Joego-Zapadnaja en, later, station Universitet. Ik stel me de mensen voor die in deze metro zaten. Een paar studenten, een illegale bouwvakker uit Tadzjikistan op weg naar het andere uiteinde van de stad, een schoonmaakster, schoolkinderen, verkoopsters op weg naar hun kraampje, een paar lagere ambtenaren. (Hogere ambtenaren, zakenlieden en politici nemen de metro tenslotte niet.)
En twee vrouwen met explosieven om hun middel die als enige wisten, toen ze de lange roltrappen omlaag namen, dat ze nooit meer naar boven zouden komen.
