Ons huis in mijn dorp staat te koop. Het stond al voorzichtig op één website, maar nu is het ook bij een makelaar, en op nog een website. Nu is het echt.Veranderingen gaan stapje voor stapje, zeker in mijn eigen hoofd. Als het uit mijn mond komt, is het hoofd meestal alweer een stap of wat verder.
Van de zomer woonde ik nog half-half in mijn dorp, maar sinds september ben ik fulltime Mirandaise. Ik kom nog wel in mijn dorp, maar het is steeds minder mijn dorp. Het huis is nog wel ons huis. Straks, als het verkocht is, zijn alleen de kinderen nog 'onze', en de herinneringen. De zomeravonden bij de barbecue, daar denk ik het vaakst aan. Dan de winteravonden bij de haard. De dorpsfeesten. De wandelingen rondom het meertje, picknicks aan de Baïse, spelletjes rond de keukentafel, de uil op zolder, de Pyreneën in de verte... Hoe het huis langzaam het onze werd, muur voor muur en kamer voor kamer. Hoe we deel van het huis en deel van het dorp werden.
 |
| ©Alexander Vinogradov |
Het is moeilijk, soms, en pijnlijk, maar niet meer zo pijnlijk dat het niet de wijde wereld in kan. Het is bijna een zoete pijn, de zoete pijn van nostalgie, van wat voorbij is en mooi was en nooit meer terugkomt. En het biedt ruimte voor nieuwe mogenlijkheden, want in tegenstelling tot de meerderheid der Fransozen, ben ik een optimist.
Voor wie wat meer plaatjes wil zien kijke hier (in het Frans) of hier.
