Wie wat bewaart, heeft soms wat teveel.
Dat gevoel heb ik als een boek niet meer in de boekenkast
past, ik iets zoek en alleen maar zaken vind die ik vergeten was, of tijdens een
opruimactie. En dan ben ik niet eens extreem bewaarderig.
Het gevoel overviel
me een tijd terug ook toen we in de bloedhitte wat van dat teveel aan de mens
probeerden te brengen op een vide grenier,
tussen allemaal andere mensen die dat ook probeerden. Kopers waren er weinig,
want die zaten met een koel drankje aan de rand van het zwembad, of
onder een grote eikenboom.
Na een tijdje kon ik alleen maar denken: wat veel
spullen! Zoveel spullen! Wat moeten we allemaal met al die spullen? (Spullen
kun je ook in gedachten lekker dik uitspreken, met een uitgezakte u en luie ellen).
Toen kreeg ik dat ook met bezigheden. Je hebt van die
momenten, zeker in het freelance bestaan, dat de ene opdracht na de andere
binnenkomt waarop je, omdat je ook de barre tijden kent waarin er juist niets
komt, eigenlijk altijd ja zegt. En ondertussen was het zomervakantie, moest de
hond geopereerd, bleek ik een kroon nodig te hebben, waren er vrienden en reisjes
en uitjes en partijtjes, en moest het geld ook verdiend worden. Zo rolde ik
niet eens van het een in het ander, maar stuiterde ongericht en onrustig rond.
Het is dat je het niet zo lekker kunt uitspreken, bezigheden, maar ik vroeg me soms
wel af wat ik met al die bezigheden moest.
Volgens bloghandboeken moet je je niet gaan excuseren dat
je er weinig of niet was, als blogger. Maar wat kan het mij schelen. Excusez-moi, maar
het bloggen schoot er nogal eens bij in. En het zal nog wel een zooitje blijven. Maar
ik hou er niet mee op. Want wie wat bewaart,
die heeft wat hè. En een blog raak je op een vide grenier nog niet aan de straatstenen kwijt.
