Notre Dame de Vopillon

Zoon is naar een chantier jeune. Zelf vertaalt hij dat altijd als een werkkamp, maar dat vind ik zo naar klinken. Al is het inderdaad een kamp, waar ze in tenten slapen, en ze werken er ook, dat wil zeggen ze knappen dingen op. Een jongerententenopknapkamp dus, maar dat is een vrij lang en ongebruikelijk woord, dat bovendien de indruk zou kunnen wekken dat ze tenten opknappen. En als je ‘tenten’ weglaat lijkt het weer of ze die jongeren opknappen, dus eigenlijk is werkkamp zo slecht nog niet als vertaling.
Het dorpje waar ze werken is heel klein. Ze knappen een oude fontaine op, een soort wasplaats eigenlijk. De dorpelingen zijn blij met de jonge vrijwilligers. Elke dag komt er wel iemand een zelfgebakken taart brengen.
Het dorpje heeft ook een romaans kerkje, dat er staat alsof het niks bijzonders is zo oud te zijn. De deur is ook gewoon open, al gaat ‘ie tegenwoordig ’s avonds op slot. De kerk is een jaar of dertig geleden al opgeknapt, maar ziet er nog behoorlijk afgeleefd uit. De verf bladdert van de muren, de muurschilderingen zijn nauwelijks te zien en Maria ziet er ook niet meer zo goed uit. Maar wel mooi. Mooi en kwetsbaar.

Léon

Als het even kan ga ik vroeg wandelen met de honden. Zeker als het mooi weer is. Mijn oudere dorpsgenoten zijn altijd vroeger op dan ik. Vanmorgen kwam ik eerst Roland tegen, die zijn graafmachientje alweer ging stallen nadat hij de brug beneden had schoongemaakt.
George had ganzen en koeien al gevoederd. Hij is al vijftien jaar met pensioen. Iets verderop liep Léon - 85 jaar en ook al lang met pensioen - met een hooivork over de schouder. De laatste keer dat ik hem tegenkwam liep hij rond met een zeis; nu ging hij dat wat hij gezeisd had omkeren. Léon moet werken zegt hij, want wat moet hij anders en trouwens, zijn zoon kan helemaal niet omgaan met een zeis.
Léon werkt alleen niet meer met landbouwmachines, sinds hij in 1991 met zijn vest in ééntje vastraakte, er doorheen getrokken werd en er in zijn blootje weer uitkwam.
‘Alles was weg: mijn kleren, mijn ondergoed, mijn riem … alleen mijn kaplaarzen had ik nog aan,’ vertelt hij.
Dan kun je inderdaad maar beter met zeis en hooivork werken.

feestzalen (3)

Dit is één van mijn favorieten.
Veel feestzalen hebben ook een zekere sovjetschoonheid.

feestzalen (2)

Ik hou van feestzalen. Waarschijnlijk omdat ze er helemaal niet feestelijk uitzien.

feestzalen (1)

Onze feestzaal wordt verbouwd. Hij voldoet namelijk niet meer aux normes. Die verbouwing gaat zo'n acht maanden duren zeggen ze. Geen feesten dus dit jaar.

muziek

We waren even in Nederland – verjaardagen en zo. In de auto hoorden we de Tourradio. Steeds weer diezelfde liedjes, zoals ze die twintig, dertig jaar geleden ook al speelden. Alsof er helemaal niks veranderd is en ze in Hilversum nog steeds alleen maar de cd-set Vive la France hebben.
Zeker drie keer Gérard Lénorman gehoord met zijn presidentswens. Ook Michel Fugain et zijn Big bazar blijft populair. En we luisterden niet eens dagelijks naar de radio.
Dit artikel http://www.vk.nl/fransemuziek deed me goed, al noemen ze Têtes Raides niet. Voor de dieper geïntereseerde: bij correspondent Olivier van Beemen kun je vaak iets leuks horen op zijn parijsblog (http://www.parijsblog.nl). Hij verwijst ook door naar de site van fluistermeisjesfan Guuzbourg op www.fillessourires.blogspot.com.
Waarom zoveel Franse zangeressen overigens zingen met een kinderstemmetje is een van de prangende vragen waar ik ooit nog wel eens op terug zal komen.

rapportbespreking

Eén voor één worden de ouders binnen geroepen.
Het klaslokaal doet denken aan een rechtzaal. De tafels staan in een grote U. Rondom het onderwijzend personeel, twee vertegenwoordigers van de ouders en twee van de leerlingen. Naast madame la directrice staan drie lege stoelen. Zoon en ik gaan verlegen zitten.
Gelukkig is zoon een goede leerling. Sommige docenten glimlachen bemoedigend. De twee moeders ook.

Een powerpoint presentatie! Op het scherm een grafiek; met alle vakken, de vorderingen van zoon, het gemiddelde van de klas. Rood onder de lijn, groen erboven. En het rapport, gewoon op papier. Ik geloof dat alles in orde is.

‘Sommige ouders komen gewoon niet!’ klaagt directrice later.
Het verbaast me niks.
Wie wil er voor de rechtbank verschijnen om te horen dat zijn kind er niks van bakt? Het is al indrukwekkend genoeg als het goed gaat.