heldin

Dit jaar vierden we Oud en Nieuw bij Gabrielle. Gabrielle woont aan de andere kant van mijn dorp met haar man Jojo, hun vier kinderen en zo’n 3000 varkens. Als ze je te eten vraagt staat ze nauwelijks in de keuken en schotelt je toch een geweldige maaltijd voor, wat bijna jammer is omdat de borrelhapjes ook altijd zo vreselijk lekker zijn.
Gabrielle werkt mee op de boerderij, doet de administratie, zit in diverse besturen, gaat naar vergaderingen over gescheiden afval en demonstraties tegen bezuinigingen in het onderwijs, bezoekt even de gehandicapte weduwe die ze in een ander dorp kent, gaat met het ene kind naar de orthodontist en met de andere naar de oogarts, brengt een bos bloemen naar nieuwe dorpsgenoten, doet haar eigen tuin (met indrukwekkende bloemen- en groentetuin) en die van haar schoonouders ook maar want die worden zo oud, en dan is ze ook nog een graag geziene gast op feesten in de wijde omtrek, waar ze meestal als een van de laatsten vertrekt.
Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt, ik word alleen van het opschrijven van dit alles al moe. En dan is ze gewoon ook echt verschrikkelijk aardig. Een heldin kortom.
Het leek me wel goed 2009 met deze positieve noot te beginnen.

.

kerst

In mijn dorp is de kerstboom pas afgelopen maandag voor de mairie neergezet. Dat is behoorlijk laat vergeleken met de meeste huisgezinnen en de omliggende dorpen.
Ik hou wel van die terughoudendheid. Dat het een vrij sobere kerstboom is kan ik ook wel waarderen. Iets eerder heeft onze burgemeester vier van de in totaal vijf lantaarnpalen voorzien van een knipperende lichtjesslinger. Beetje frivool, maar vooruit. Ik vind het al geweldig dat mijn dorp niet aan de hangende kerstman doet; zo’n pop die zogenaamd een huis probeert in te klimmen en geheel verwaaid en verdraaid ongemakkelijk aan de gevel hangt. Los van het feit dat de kerstman niks meer is dan een opgeblazen nep-sinterklaas is het gewoon geen gezicht. Al vind ik de vermenging van kerstman met kerststal nog erger. Twee dorpen verderop vliegt in de rijkst versierde tuin een kerstman per neon-helicopter (ik dacht dat die man in een slee zat, maar goed) naar de kerststal toe.
Als ik dat zie ben ik extra blij dat ik in mijn dorp woon en nergens anders.

Bergen

In de winter kun je de Pyreneeën veel vaker zien dan in de zomer. ’s Zomers kan zelfs de meest helder blauwe lucht in het niks verdwijnen. En als je dan wel bergen ziet, betekent dat regen volgens boeren en buren.

In de winter lijkt het juist of iemand de wolken aan de horizon een stukje optilt, waar de bergen stralend onder staan. Bovendien zie je ze ’s winters veel beter. Wonderbaarlijk hoe zulke massieve gevallen ’s nacht op hun tenen tientallen meters naar voren kunnen lopen. Soms lijkt het alsof je ze kunt aanraken als je even dat veld oversteekt. Of toch ook nog het volgende, maar daarachter…

Vroeger had ik het niet zo op bergen. Te groot, vond ik, en te veel. Als je er al in slaagde er eentje te beklimmen, dan zat er daarachter gewoon weer één. Dat heb ik niet meer. Als ik de Pyreneeën in de verte zie, heb ik het oude zeegevoel. Het opgewonden en blije gevoel dat ik vroeger had als je na een lange reis opeens dat enorme zee-oppervak zag opdoemen. Dat het zicht op de bergen niet zo oneindig is als dat over de zee stoort me niet meer. Na elke berg komt nog een berg, en het leven is eindig, c’est comme ça. Dat zal de leeftijd wel wezen.

Obama president

Sinds een uur of 11 's avonds toeteren de auto's onophoudelijk op straat. We waren tegen middernacht uitgewaarneemd en zijn nog even naar het feestje van de Democraten gewandeld. Een groot feest hier: volgens de voorlopige uitslag heeft Obama in de stad Detroit met 97% van de stemmen gewonnen. Het feestje was vooral voor alle vrijwilligers van de Obama-campagne. We kwamen er vandaag nog een paar tegen. En ook een paar vrolijke stemburomedewerkers.

yard signs

Zo heten ze: yard signs. Nog even en ze zullen verdwenen zijn neem ik aan. De vrijwilligers plegen hun laatste huisbezoeken en telefoontjes. De kandidaten houden hun laatste speeches. De mensen staan al her en der in de rij - soms al uren lang - om vroeg te kunnen stemmen. De tv-zenders tellen nu de uren af. Ik ook. En ik vraag me af of journalisten straks weten waar ze het nog over moeten hebben.

Overstekende elanden

Elks crossing. Van dat soort waarschuwingen hou ik : dat ik moet uitkijken dat er geen eland op mijn motorkap beland. We zijn ook al een bord gepasseerd waarop staat dat je geen lifters moet meenemen, omdat er tussen de bomen een gevangenis ligt. Als het nou nog een beetje gaat misten of sneeuwstormen is deze reis naar het noorden van Michigan helemaal geslaagd.

Na mijn eerste blog voor Trouw kreeg ik het verzoek iets breder te schrijven; iets meer “newsy” en minder eekhoorn. Het is natuurlijk flauw om dan maar met een veel bredere eland aan te komen zetten. Dieren zijn nu eenmaal niet newsy, en overpeinzingen erover niet sexy. Het noorden van Michigan is ook niet newsy. Het is er mooi, prachtig zelfs. De Mackinac brug verbindt de lower peninsula met de upper peninsula. Links stroomt lake Michigan, rechts lake Huron. De meren zijn zo groot dat ik ze per ongeluk zee noem. Er zijn zeker tienduizend schepen in vergaan. De half-Franse, half-Indiaanse Madeline la Framboise was hier 200 jaar geleden de rijkste bonthandelaarster. Kortom, niks nieuws onder de zon.

Op de hotelkamer van Mackinaw City kun je, zoals overal, een stuk of zestig zenders bekijken. Alle nieuwsuitzendingen gaan over de verkiezingen. Kleine nieuwtjes worden breed uitgemeten en tientallen keren herhaald. Ze worden afgewisseld met te veel reclame en negatieve spotjes van de ene kandidaat over de andere. Meestal van congreskandidaten; spotjes van McCain of Obama zie je hier maar zelden. ‘Toen McCain zich terugtrok uit Michigan, moesten we ons hele budget aanpassen,’ vertelde een radioman ons. ‘We wisten meteen dat onze inkomsten drastisch zouden teruglopen.’

Tot zover het nieuws.

Flint

Gisteren waren we in Flint. In Flint werden in het verleden heel veel auto's gemaakt. In de jaren '50 werkten er meer dan 90.000 mensen bij General Motors. Nu nog maar 7000. In de jaren '50 hadden ze hier het hoogste inkomen per capita. Dat is ook verdwenen.

De naam Michael Moore moet je hier niet te onnadenkend noemen. De eerste film van Moore die ik zag, Roger and me, liet geen vrolijk beeld zien van de stad. Volgens de Flintenaren was het effect van de film zelfs devastating. Moore komt hier niet vaak meer. Maar hij heeft wel een huis aan de andere kant van Michigan, in de buurt van Traverse City. Hij organiseert er jaarlijks een filmfestival. Toevallig is aan die kant ook de wijnstreek van Michigan. Tony Ciccone, de vader van Madonna, bottelt er Madonna wijn. Hij wordt voor zo'n 30 dollar per fles verkocht.

We hebben in Flint alleen maar heel aardige mensen ontmoet. De county clerk vertelde ons niet alleen over verkiezingen en kiezersregistratie, maar reed ons ook rond (in zijn buick) langs de oude fabrieken. Fabrieken die er dus niet meer staan. Hij wees ons op de plek waar ooit zijn geboortehuis stond, in een buurt waar toen alleen maar Ierse gezinnen woonden. Er zaten kogelgaten in een verkeersbord op de hoek.

We ontmoetten ook nog een een collega van de clerk, in het aangrenzende Grand Blanc wat ze hier heel anders uitspreken dan dat ze dat in Frankrijk zouden doen. Die was ook al zo aardig. Vandaar haar foto op deze blog.