vijgen

De rapen zijn gaar. Herstel, de vijgen zijn rijp. Aan het begin van het seizoen vind ik ze heerlijk. Ik voel me rijk en vreselijk gezond als ik bij wijze van ontbijt her en der een vijg pluk terwijl ik met de honden wandel.
Na een tijdje wordt het me wat veel. Wat saai ook. Maar dit jaar viel het begin van het seizoen vroeg; ik was toen nog niet terug uit Rusland. Ik geniet nu dus van het eind van het vijgenseizoen en verzin zelfs nieuwe recepten. Bleekselderij met vijg en geitenkaas, of een vijgen-honing clafoutis bijvoorbeeld. Aanraders.

Terug

Wat het hier mooi! En warm!
We reizen met de trein van Toulouse naar Lannemezan, waar onze buurvrouw ons zal komen ophalen. Daarna is het nog een half uur met de auto. We zijn dan met diverse vervoersmiddelen en inclusief overstap- en wachttijden zo’n 30 uur onderweg geweest.

De trein rijdt langs de Pyreneëen, de zon begint voorzichtig te zakken en over de bergen ligt een zachte glans. Na een dag lang naar de berken en moerassen tussen Rybinsk en Sint Petersburg te hebben gekeken, en onlangs nog een uur of acht naar de moerassen en berken tussen Sint Petersburg en Moskou, is de schoonheid van de Pyreneëen nog indringender dan anders.
Hoe komt het dat een heleboel Russen lyrisch worden als ze het over het Russische platteland hebben, en ik dat soort lyriek zelden bij een Fransman hoor? Is de schoonheid van de Franse natuur voor hem zo vanzelfsprekend? En is ‘de’ Rus bang dat zijn land niet mooi geworden wordt?
De dorpslyriek komt overigens vooral van de stadsrus, en als ik Orlando Figes mag geloven (ik herlas onderweg stukken van zijn boek Natasha’s Dance) was dat 200 jaar geleden ook al zo. De ware, pure Rus (inclusief ziel waarschijnlijk) - zo dacht de adellijke en denkt de stedelijke Rus - bevindt zich op het platteland. Paddenstoelenzoekend of in de banja.

Misja, de buurman uit het Russische dorp, was vooral geïnteresseerd in hoe de mensen in ons Franse dorp leefden. Of het land nog bewerkt werd, en of men van de opbrengst kon leven. De buren in ons Franse dorp willen vooral weten hoe de mensen in het Russische dorp leefden. Of de grond nog bewerkt werd en… o, hoe ze dan leefden. Dorpsbewoners uit verschillende landen staan dichter bij elkaar dan dorps- en stadbewoners uit hetzelfde land.
‘Veertig jaar geleden hadden wij ook geen stromend water,’ zeggen de mijne. ‘We hadden nog een wc in de tuin.’ Aan de buiten-wc verbinden ze de conclusie dat het Russische dorp niet alleen meer eenvoud, maar ook meer solidairiteit kent. Onze enige ervaring met criminaliteit was in het Russische dorp, omdat het Russische platteland zo ellendig arm en vergeten is. De solidariteit is op een dag zachtjes vertrokken en liet alleen wat drank achter.

In liefde mag je kritisch zijn, en als ik morgen weer naar Rusland zou kunnen, ging ik. De kinderen lassen een wat langere pauze in. Tim wil beter Russisch leren. En Eva vroeg of we ook eens een keer naar Spanje konden gaan, naar het strand, zoals andere mensen.

(Dit stukje staat ook nog op de volkskrantreizen site.)

In Rusland

Ik hou voor de verandering hier http://www.volkskrantreizen.nl/reiziger/michgelsen een reisblog bij.
Voor zover de tijd en de mogenlijkheden er zijn natuurlijk.

Op reis

We gaan bijna vertrekken. Even pauze in Frankrijk.

benzine

Toen ik voor het eerst met de auto in Rusland kwam, heb ik aardig wat tankstations gefotografeerd. Verlaten oorden waren dat toen, in de jaren ’80. Ze zagen er ongeveer zo uit als dit Franse geval, met dien verstande dat deze al geruime tijd gesloten is en die in Rusland wél functioneerden. Of in ieder geval open waren. Of ze benzine in voorraad hadden was destijds een tweede.
Tegenwoordig zien Russische tankstations er heel anders uit. Benzine is het probleem niet meer. Dat was het hier ook niet. Meer een kwestie van klandizie misschien.

Ambtenaren

Ik las ‘Kleine Landjes. Berichten uit de Kaukasus’ van Jelle Brandt Corstius. Daar schrijft hij ergens: “Rusland is waarschijnlijk een van de weinige landen waar jonge mensen het liefst van alles bij de overheid willen werken”. Dat is geen erg journalistiek onderbouwde zin, maar het is een boek, geen krantenartikel.

Ik moest meteen aan Frankrijk denken, waar ruim 70 % van de jeugd zegt het liefst ambtenaar te worden. Werken bij de overheid biedt zekerheid, prettige secundaire arbeidsvoorwaarden en een vroeg pensioen, maar ik vind het wel schokkend dat zoveel jeugd daar nu al mee bezig is. Dat zal de generatiekloof wezen.
“Wie bij de overheid zit kan namelijk onbeperkt geld verduisteren en steekpenningen in zijn of haar zak steken,” verklaart Brandt Corstius de Russische ambtenarenambitie. Dat is in Frankrijk dan toch weer anders.

Russisch Frankrijk

Ik heb dus iets met Rusland.
Misschien komt het daardoor dat ik Frankrijk soms erg op Rusland vind lijken. En omdat we over een paar dagen voor drie weken naar Rusland gaan, ga ik hier vast wat Russische stukjes Frankrijk bezoeken. Niet de officiele dingen (daar kan de liefhebber hier voor terecht), maar dingen die mij aan Rusland doen denken. Subjectieve associaties zeg maar.

Een van de dingen die ik Russisch - of misschien moet ik hier zeggen ‘sovjet’ – vind, zijn de woonkazernes waar de Franse gendarme moet wonen. Ik vind ze minstens even treurig als een doorsnee sovjetwijk in een Russische provinciestad. Ik weet niet of de gendarme er zelf wél gelukkig is. In de schoolkrant van mijn zoon las ik ooit een interview met een gendarme, waarin de vraag ‘Vindt u het leuk bij de politie?’ met een kort “nee” beantwoord werd. De jonge interviewster vroeg niet verder. Misschien is dat ook helemaal niet nodig.