De tijd van de kalenders

Vroeger hadden wij thuis een adventskalender met een tekening met veel sneeuw en engeltsje en kerstbomen, en achter 25 december een kerststalletje. Later had ik zoiets ook voor mijn kinderen. Als je er na de feestdagen een tijdje een stevig boek op legde, bleven die deurtjes het jaar daarop ook wel weer dicht zo lang het nodig was.

Met de moderne adventskalender is dat anders. Daar moet achter elk deurtje iets lekkers zitten en het jaar daarop is-ie niet meer bruikbaar. Ook wel leuk, vonden  in ieder geval mijn kinderen, maar is het nou echt nodig?En moeten ze echt zo vreselijk lelijk zijn?

Gelukkig zijn er ook nog wel mooie houten adventskalenders te vinden die je elk jaar opnieuw kunt vullen. Dat wil zeggen, ik weet dat ze bestaan, maar heb zelf nog geen mooie kunnen vinden.

Het adventskalender-dieptepunt zag ik onlangs in de Carrefour.

Kapje af

Bella liep al ruim twee maanden met dat kapje om haar hoofd en fistels aan haar achterste. Ondanks een operatie, gruwelijk dure medicijnen, een nieuw dieet en vervolgens homeopatische medicijnen ging het niet echt beter.
En toen was daar Jeroen met een restje groene klei, die alle viezigheid uit Bella zou trekken. 
Ik was inmiddels overal toe bereid en dolblij met iemand met nieuwe ideeën en moed. We smeerden Bella in en zo liep ze met een groen bekleide kont en zonder kapje tevreden door het gasconse landschap. We knapten er beiden enorm van op.
Ik ging snel naar de biologische winkel in Mirande om meer groene klei te kopen. Die van hun zat in een andere zak en werd verkocht als gezicht- en haarmasker voor mensen.
"Ik zoek klei voor de billen van mijn hond," zei ik tegen de dame.
"Daar kunt u deze ook voor nemen," antwoordde ze. "Ik had gisteren nog een boer die een doos kocht voor zijn koeien." Ik zag meteen een weiland voor me met koeien met gezichtsmaskertjes, maar klei is gewoon multifunctioneel.
Sindsdien krijgt Bella dus dagelijks een billenmaskertje en blijft het kapje af.
We nemen tevens ons kapje af voor Jeroen.

Steenmannetje

In de bergen - of in ieder geval in de Pyreneeën en op Corsica, de rest ken ik nog niet goed genoeg - worden de stenenstapeltjes, die zo handig zijn als je niet helemaal zeker weet of je goed loopt, cairns genoemd. Dat klinkt als kern, maar ik neem aan dat dat toeval is, al kom je in de bergen wel aardig tot de kern. Volgens de wikipedia komt dit woord van het Schotse càrn, wat verder hetzelfde betekent.
In het Nederlands heten ze steenmannetjes, een leuk woord. Of zou het steenmensjes moeten zijn?
Ik had al een Corsicaanse cairn geplaatst, bij deze een Pyrenese. Extra praktisch als het mist.

Eerste keren

Over sommige eerste keren wordt nogal wat ophef gemaakt, soms tot op het dramatische af. Dat eerste stapje van je kind, hoe vaak hoor je dat niet in discussies over werkende moeders!
Alsof een kind maar een stap zet. En alsof het na die ene stap uit is met nieuwe stappen in het leven. Ik zet er nog regelmatig eentje.

Zo heb ik van de zomer voor het eerst van mijn leven een afwasmachine aangeschaft (hij wast zo matig dat ik al lang weer achter het teiltje sta), en voor het eerst in een refuge geslapen. Dat laatste was tijdens een fantastische driedaagse wandeling met zoon in de Pyreneeën. We vertrokken in dikke mist en dat was maar goed ook, want als ik had kunnen zien hoe hoog we dag één moesten klimmen had ik niet zo vrolijk doorgelopen.

De eerste refuge was helemaal top, de tweede was voller en dan lig je wel krap. Bovendien stoot ik een onbekende snurker minder makkelijk aan, al heb ik ook dat deze  zomer voor het eerst gedaan.

Op weg naar refuge 1, die van Migouélou.

Refuge, de wolken beginnen te verdwijnen.

De volgende ochtend. De wolken halen ons niet meer in. 

Onderweg, een hondenbeest.

Dag drie, een stukje door Spanje. 

Mooi hè.

Toegift

Ondertussen loopt Bella dus al weken met dit kapje.

Spullen

Wie wat bewaart, heeft soms wat teveel.

Dat gevoel heb ik als een boek niet meer in de boekenkast past, ik iets zoek en alleen maar zaken vind die ik vergeten was, of tijdens een opruimactie. En dan ben ik niet eens extreem bewaarderig.

Het gevoel overviel me een tijd terug ook toen we in de bloedhitte wat van dat teveel aan de mens probeerden te brengen op een vide grenier, tussen allemaal andere mensen die dat ook probeerden. Kopers waren er weinig, want die zaten met een koel drankje aan de rand van het zwembad, of onder een grote eikenboom.

Na een tijdje kon ik alleen maar denken: wat veel spullen! Zoveel spullen! Wat moeten we allemaal met al die spullen? (Spullen kun je ook in gedachten lekker dik uitspreken, met een uitgezakte u en luie ellen).

Toen kreeg ik dat ook met bezigheden. Je hebt van die momenten, zeker in het freelance bestaan, dat de ene opdracht na de andere binnenkomt waarop je, omdat je ook de barre tijden kent waarin er juist niets komt, eigenlijk altijd ja zegt. En ondertussen was het zomervakantie, moest de hond geopereerd, bleek ik een kroon nodig te hebben, waren er vrienden en reisjes en uitjes en partijtjes, en moest het geld ook verdiend worden. Zo rolde ik niet eens van het een in het ander, maar stuiterde ongericht en onrustig rond. Het is dat je het niet zo lekker kunt uitspreken, bezigheden, maar ik vroeg me soms wel af wat ik met al die bezigheden moest.

Volgens bloghandboeken moet je je niet gaan excuseren dat je er weinig of niet was, als blogger.  Maar wat kan het mij schelen. Excusez-moi, maar het bloggen schoot er nogal eens bij in. En het zal nog wel een zooitje blijven. Maar ik hou er niet mee op. Want wie wat bewaart, die heeft wat hè. En een blog raak je op een vide grenier nog niet aan de straatstenen kwijt.

Nog even Corsica, voor de school weer begint

Ik heb niet zoveel met de kleine keizer, maar dit vond ik mooi.

En dit is natuurlijk nog veel mooier.

Wij dachten toch echt dat dit kogelgaten waren, want wat is het anders?

Ook in Corsica blijken deze stapeltjes cairn te heten. Net als in de Pyreneeën.

Voor iemand die een zwak heeft voor varkentjes was dit wel een van de hoogtepunten. 

Ik vind het zelf nogal vervelend als mensen roepen dat ze het zo waanzinnig druk hebben, dus dat hoor je mij niet doen, maarre... heel rustig is het nou ook weer niet. Daarom nog een visueel intermezzo en daarna...