kleine vragen (2)

Een andere kleine vraag is, waarom een fabriek er nou ze verschrikkelijk onaantrekkelijk uit moet zien. Deze staat in Villecomtal sur Arros, zo'n 20 kilometer van mijn dorp vandaan. Je kunt er niet eens even binnenwandelen, om een kleine vraag te stellen bijvoorbeeld.

Kleine vragen

Van levensbelang is het niet, maar toch wind ik me er soms over op: dat Franse toetjes in van die kleine potjes zitten. Dat is duurder en geeft meer afval, dus slecht voor het milieu. Alleen fromage blanc zit in een bak van een kilo. Als ik me weer eens over de potjes opwind, koop ik een tijdje kwark, tot ik me dáárover weer schuldig voel tegenover het nageslacht, dat kwark so wie so al saai en klef vindt.

Ik kan me van lang vervlogen vakanties herinneren dat er halve literflesjes Danone-yogurt bestonden. Zelfs die zijn verdwenen. Ik heb er – tijdens een andere opwindperiode - een brief over geschreven aan de firma Danone. Die is waarschijnlijk meteen in de papierversnipperaar verdwenen, want het is al meer dan een jaar geleden en ik heb nog steeds geen antwoord gehad. Nog niet eens een lullig foldertje.

Ik stelde de potjes-versus-literpak-vraag zelfs op een internet-forum, waar ene Nicolas me meteen antwoordde dat dit nu eenmaal is “wat de consument wil”, en dat je anders kommetjes moest afwassen. Ulysses beweerde dat je yogurt, als ‘ie eenmaal in contact is geweest met zuurstof, meteen moet opmaken, en Ines zei dat er vast marktonderoek naar was gedaan. Ook werd ik geadviseerd zelf yogurt te maken of naar een biologische winkel te gaan - antwoorden waar ik tenminste nog iets aan had.
Gwen noemde het een “excellente question” – wat ik erg fijn vond – en sprak over mensen die zich slecht kunnen beheersen en alles in één keer opeten, over onze natuurlijke luiheid (geen afwas), over winst voor de industrie en de natuur als grote verliezer. Mooi gezegd, en ik was geen steek verder.

Ik dacht, ik schrijf pas iets over die potjes als ik het antwoord weet. Maar ik had helemaal geen zin meer om te zoeken. Op sommige vragen zijn nu eenmaal geen antwoorden. Het is gewoon zo. En daar moet je het maar mee doen.

vijgen (3)

Nu is het hek van de dam.
Eerst is er die ingezonden brief in Le Monde Magazine van deze week, waarin een lezeres schrijft dat de vijg een bisexuele vrucht is, aangezien hij (zij?) in opengesneden vorm een sensualité en volupté féminine heeft. Zo mooi kan ik het niet zeggen, zeker niet in het Frans. De dame citeert dan ook nog Alan Bates die in de film Women in Love, uit 1970, de vijg smeuig bespreekt. Dergelijke eruditie heb ik ook niet.

Op de website waar je pausballenjam kunt bestellen (www.drogue-douce.com) staan wat vijg-gelieerde uitdrukkingen. Sécher les figues bijvoorbeeld: zijn vijgen drogen, ofwel op zijn liefje wachten, of Avoir les figues hautes: de vijgen hoog hebben zitten, dat wil zeggen: teveel pretenties hebben.

In de Nederlandse van Dale – de 11e druk uit 1984 heb ik hier - vond ik als 5e betekenis van vijg ‘vrouw. schaamdeel’. Daar gaat je sensualiteit. Toen ik in de Franse van Dale keek vond ik de uitdrukking Pour les couilles du pape. Dat had niks meer met die jam te maken, maar betekent “voor de kat zijn kut”. Ja, zo staat het in die van Dale, ik citeer slechts.

Een ding is me nu in ieder geval duidelijk: dat Adam en Eva hun kostbare delen met vijgenbladeren bedekt zouden hebben bij hun vlucht uit het Paradijs is absoluut géén toeval.

Vijgen (2)

In de vorige vijgenbijdrage weerhield enige preutsheid mij ervan te melden waaraan de vijg me doet denken. Maar onlangs begreep ik uit Le Monde Magazine dat dit een heel normale associatie is. Le Monde citeert weer het pauselijk paleis, dus wat zou ik me inhouden?

Het zit zo: ooit zou er enigszins per ongeluk een vrouwelijke paus gekozen zijn. Zoiets wilde men niet nog een keer (je vraagt je af waarom eigenlijk, maar daar gaat het nu niet om) en omdat men vond dat aanstaand Paus Clemens V er wat vrouwelijk uitzag werd hij voor zijn indiensttreding op een troon-met-gat gezet. Een kardinaal mocht onderlangs tasten of de paus alles had wat een man hoort te hebben, en meldde: “Duas habet et bene pendantes”.
Vrij vertaald: het zijn er twee en ze hangen er mooi bij. In Avignon, waar dit verhaal zich afspeelt, werd eraan toegevoegd: als vijgen.

En zo ontstond de Confiture de couilles du pape. En dat is weer te vertalen als pauselijke klotejam, pauselijke ballenjam of gewoon pausballenjam.

Vorige week heb ik er nog wat potjes van gemaakt. Lekker hoor.

Drie vrolijke everzwijnen

Afgelopen weekend zijn er drie everzwijnen een dorpje in de Ariège binnengewandeld. Drie everzwijnen en goguette, schreef de jolige journalist van La Dépêche. Ik kende dat woord niet; het blijkt vrolijk, of lichtjes aangeschoten te betekenen. Drie vrolijke everzwijnen dus liepen langs de bakker en stopten even bij Café des Sports, waar de deur gesloten bleek. Twee gingen er toen naar het kerkhof, waar ze ingesloten en vervolgens doodgeschoten werden. Nummer drie dook in de Ariège en wist zwemmend te ontkomen.

Op de website van La Dépêche du Midi staat er zelfs een foto bij: twee dode everzwijnen op een kerkhof. Kijk maar hier.

Er staan regelmatig dierenavonturen in La Dépeche. Een everzwijn dat La Halle aux vêtements binnenstapt. Een everzwijn-met-schotwond dat uren later de jagers terugvindt en omver rent. Een hert dat dwars door de schuifdeuren een huiskamer in springt. Als er op een dag een everzwijn mijn keuken binnenkomt zal ik me wild schrikken, maar ik smul van die kleine artikeltjes.

jachtseizoen

Zondag is het jachtseizoen geopend. Ze mochten al twee weken op de kwartel schieten; nu mag de rest ook. Alleen de haas is nog tot half oktober vrij.
Het wordt weer oppassen als ik op zondagochtend ga wandelen. Een paar jaar geleden is er een vrouw doodgeschoten die aan het paddenstoelen zoeken was. Een ongeluk. Het was niet in mijn dorp, maar wel ergens in Frankrijk. De vrouw was even oud als ik en had twee kinderen. Ik wil nog niet dood, en zeker niet omdat iemand me verwart met een everzwijn.

Ik hoorde toevallig dat ze zondag zouden beginnen met de fazant, hier in mijn dorp. Ik heb diezelfde avond onze buurtfazant toegeroepen dat hij op moest passen, maar ik weet niet of die boodschap doorgekomen is.
Zondagochtend werd ik wakker van opgewonden hondengeblaf, het jagerstoetertje, en hond Bella. Bella is geen jachthond, maar een herder. Groot, maar met een klein hartje.
Ze mag niet boven komen, maar in geval van jachtgeluiden of onweer vergeet ze dat. Nu wilde ze onder mijn dekens kruipen, maar ze moest weer naar beneden. Even later hoorde ik haar weer, al leek ze haar best te doen niet te hard met haar nagels op het hout te tikken. Ze probeerde zich onder mijn bureau te verstoppen. Er zat niks anders op dan beneden te blijven en haar poot vast te houden.

Bella houdt niet van de jacht. Als ze nog wat minder naar haar instinct zou luisteren, zou ze vegetariër zijn. Ik hou ook niet van jacht, al weet ik dat het bij het plattelandsleven hoort. Volgens Yvette, de oude zus van buurman Camille, was het eigenlijk het enige vermaak voor de jongens van het dorp. Ze gingen nooit op vakantie, zei ze, de enige uitjes waren de dorpsfeesten en de jacht. Dat snap ik wel. En het is geen elitesport hier, dat weet ik ook. Misschien ben ik toch te veel stadsmeisje gebleven.

vijgen

De rapen zijn gaar. Herstel, de vijgen zijn rijp. Aan het begin van het seizoen vind ik ze heerlijk. Ik voel me rijk en vreselijk gezond als ik bij wijze van ontbijt her en der een vijg pluk terwijl ik met de honden wandel.
Na een tijdje wordt het me wat veel. Wat saai ook. Maar dit jaar viel het begin van het seizoen vroeg; ik was toen nog niet terug uit Rusland. Ik geniet nu dus van het eind van het vijgenseizoen en verzin zelfs nieuwe recepten. Bleekselderij met vijg en geitenkaas, of een vijgen-honing clafoutis bijvoorbeeld. Aanraders.