Wortels en takken (2)

Mijn zoon is al enige tijd Fransman. Hij woont hier al langer dan in Nederland en voelt zich meer Frans dan Nederlands. Bovendien wil hij kunnen stemmen. Nee, ik vind het niet erg dat mijn zoon Fransman is. Integendeel, ik ben er trots op. Ik ben er trots op dat hij kort na zijn 18^e verjaardag zijn naturalisatie in gang zette. Het is een duidelijk gebaar, een echte keuze.

Maar ergens in mij wilde iets dat hij ook Nederlander bleef. Ik kan dat niet met duidelijke argumenten onderbouwen. Die zijn er ook niet. Nederland is een keurig Europees land. Frankrijk is een keurig Europees land. Hij hoeft noch in het ene, noch in het andere land in dienst. Beide landen hebben mooie en irritante trekjes.

Het is gewoon omdat eh… nou ja, omdat je er geboren bent. Omdat je familie Nederlands is. En oké, ook om de Nederlandse staat en het gezeur over dubbele nationaliteit een beetje te sarren. Want zo vaderlandslievend ben ik ook weer niet. Ik vraag me zelfs af, of ik ook Frans zal worden. En of ik dan recht heb op een officiële ontnederlanding, waarbij alle paspoorten van ontrouwe Nederlanders – de verraders die zomaar de nationaliteit van een ander land verkozen – verbrand worden en we vervolgens met pek en verbrandde paspoortsnippers besmeurd het land uit worden gestuurd.

En dan ben ik Française, niveau tak. Met één paspoort. Ik heb dan gekozen voor één land, zoals Nederland wil. Dan kan ik mijn nieuwe vaderland niet meer ontrouw zijn. Ik lees alleen nog maar Le Monde en nooit meer de NRC. Ik eet geen erwtensoep, vergeet André Hazes en verbrand mijn Nederlandse boeken. Dat gebeurt neem ik aan vanzelf, als je geen Nederlands paspoort meer hebt. Ik kan dan ook voor Frankrijk gaan spioneren in Nederland. En als Nederland en Frankrijk in oorlog raken, zing ik alleen de Marseillaise.

 

Waar je wel of niet hoort, waar je wortels liggen, waar anderen denken dat je wortels liggen of zouden moeten liggen, of die wortels belangrijk zijn en zo ja waarom, het blijft intrigerend.

Je hebt eeuwenoude bomen die nooit van hun plaats komen. En je hebt bloemen die hun zaadjes door de wind laten verspreiden over de aardbol.

Misschien ben ik een paardenbloem. 

Wortels en takken

Mirande ligt net als Toulouse in de regio Midi-Pyrenées en dus geldt ook voor ons niveau écarlate (scharlakenrood) van het plan Vigipirate, het hoogste waakzaamheidniveau. Daarna rest alleen niveau noodtoestand.

Ook nu Mohamed M. dood is, geldt het niveau nog. Om de lokale scholen staan nog steeds dranghekken en hangen er roodwitgestreepte plastic banden. De weg voor de openbare lagere school is zelfs afgesloten. Of die hekken iets zouden uitrichten tegen een gewapende fanaat betwijfel ik, maar niks doen kan ook niet en meer doen zou vreemd zijn. De politie kan beter op andere plaatsen extra waakzaam zijn.

Vanaf alle kranten kijkt het lachende hoofd van Mohamed ons ondertussen aan, en ik kan het niet helpen ook aan zijn moeder te denken, en niet alleen aan zijn zeven slachtoffers en al hun dierbaren.

Op de begrafenis van de drie vermoorde militairen sprak president Sarkozy over de republiek, waar Français de souche en Français de branche samenleven: rasechte Fransen (souche betekent o.a. wortel, stam of oorsprong) en nieuwe Fransen, letterlijk tak-Fransen. Aangegroeide Fransen?

Kun je ooit een rasechte Fransman worden als je hier niet geboren bent? Kun je een rasechte Fransman worden als je hier geboren bent, maar je ouders niet? Zowel de drie militairen als hun moordenaar hadden (voor-)ouders van buiten Frankrijk. De drie die in het leger gingen werden, in ieder geval na hun dood, Français de branche. Hun moordenaar een Français d’origine algérienne.

En de souche lijkt er niets meer te zijn.

Winterslaap

Afgelopen zondag was ik onder andere in het plaatsje Fos. Het ligt op de grens met Spanje, midden in de Pyreneeën. De grensovergang wordt al een tijdje niet meer gebruikt, en met de middenstand in Fos gaat het ook niet meer zo goed. Jammer, wat het zou een leuk plaatsje kunnen zijn.

Ik kwam er eigenlijk voor het berenmuseum, dat wil zeggen La maison du pays de l'ours. Ik ben namelijk net begonnen aan een berenboekje, dus dat leek me wel interessant. Iets hoger dan Fos lopen nog een paar beren rond. Het berenhuis zou aan de hoofdstraat van Fos, met de serieuze naam avenue Jean-Jaurès, moeten liggen. Ik vond het echter niet.


Er was nog een hotel dat wél open was. Er kwam net iemand naar buiten, maar die ging meteen om de hoek tegen de muur plassen. Misschien had het hotel geen goed sanitair. Iets verderop wist een niet-plassende man te vertellen dat het Berenhuis alweer gesloten was. Jammer natuurlijk, maar het leuke was dat deze man als gids in de bergen werkte en veel over de berenpopulatie wist. Het eerste berencontact is dus gelegd, en de volgende keer ga ik naar Arbas, waar nog wel een informatiecentrum schijnt te bestaan. En wie weet wat (of wie) ik er anders tegenkom.

Tijd voor iets anders

Om te beginnen een knus barretje in Tarbes.

Bye bye Bella

En toen ging het toch opeens helemaal niet meer goed met het Bellebeest. Vandaar bij deze een laatste eerbetoon aan een rare, maar ongelooflijk lieve hond.

kost en inwoning

Ik heb twee katten, en toch zag ik gisteren een muis. Als je er één ziet, heb je er tien heb ik wel eens gelezen. Hopelijk is dat valse voorlichting. Hoewel met deze katten alles mogelijk is. Je biedt ze gratis kost en inwoning in de verwachting, wat zeg ik, de overtuiging dat alle knaagdieren jouw huis voortaan stilletjes en gehaast voorbij lopen, krijg je dit.

De muis zat lekker achter een kastje op wat kattenbrokjes te knabbelen. Alsof gratis kost en inwoning ook voor hem of haar vanzelf sprak.

Ik ging op zoek naar de katten, die toevallig net even lagen te slapen, zette er eentje bij het kastje (de andere was meteen alweer vertrokken) en er gebeurde niets. Ik had verdorie bijna zelf die muis kunnen grijpen, het was een makkie, maar de kat keerde zich om en de muis at rustig verder.

Toen ik een uurtje later weer in de keuken was, zag ik aan een spoor kleine pootafdrukjes dat de muis ook in de hondenbak was gaan kijken, waar nog een bodempje eten inzat. Bella heeft in het verleden nog wel eens een muis gevangen én opgegeten (al mijn huisdieren zijn waarschijnlijk in het verkeerde lichaam geboren), maar ook zij had nu geen belangstelling. Over zich heen laten lopen heet zoiets ook wel.

De pootjes verdwenen onder het fornuis. Waarschijnlijk om de indruk te wekken dat ze echt die gratis kost en inwoning waard zijn, zitten de katten sindsdien urenlang doodstil voor het fornuis of het keukenkastje de alerte kat uit te hangen. Aanstellers.

Een nieuw jaar