Toen ik na enkele weken nog niks gehoord had van de Académie, besloot ik zelf te bellen. Tenslotte zaten ze te springen om docenten Engels, en vooral om mij. Na een paar dagen had ik uiteindelijk de juiste mevrouw aan de lijn.
Ik : "Goededag. Ik wilde graag weten of uw mijn dossier in goede orde ontvangen heeft."
Zij : "Wanneer heeft u het gestuurd?"
Ik : "December vorig jaar."
Zij : (lichte teleurstelling in de stem – “bel later maar” werkt niet) "Ik zal even kijken."
Enkele minuten later :
Zij : "Nee, ik kan het niet vinden.”
Ik: "Het moet een flink pakket zijn." (Die portokosten!) "Het zou jammer zijn als het zoek is."
Zij: "Waar heeft u dat dossier heengestuurd?"
Ik : "Naar het adres dat op het formulier stond."
Zij : "Dus niet ter attentie van mij?"
Ik : (druk bladerend in mijn eigen map met kopieen)"Eh nee, uw naam stond er niet bij, maar eh…"
Zij: "We zijn hier met zo veel mensen! Als het niet ter attentie van mij is, zie ik het natuurlijk niet!"
Ik: (opgelucht het juiste blaadje gevonden te hebben) "Er stond dat het naar DPE5 moest."
Zij : "Dit is afdeling DPE4."
Ik : "O." (Waarom staat dat dan niet op het formulier?)
Zij: "U kunt het nog een keer sturen."
Ik: "Maar..."
Zij: "Heeft u een universitair diploma?"
Ik: "Voor Russisch ja. Ik begreep dat u…"
Zij: "Docenten Russisch zoeken we niet en u moet een diploma Engels hebben, anders heeft het geen zin iets te sturen. Goedemiddag!"
Natuurlijk, ik had moeten dubbelchecken of er werkelijk docenten Engels werden geworven die in het bezit zijn van een universitair diploma voor een andere taal. Toch was dit zo’n moment dat ik niet alleen dacht dat Frankrijk aan bureaucratie ten onder gaat, maar het ook heel erg hard wenste.
Wordt vervolgd (happy end!)
