Ondertussen bleef ik tussen de lieflijke groene heuvels van het Gasconse land – in blijde afwachting van mijn vast spoedige indiensttreding als docente Engels – toch verder zoeken naar werk, want diep van binnen had ik twijfels. Terecht, zoals in het vorige deel bleek.
Op internet zag ik dat het Hof van Europa correctoren zocht. Ik stuurde een mailtje met CV, kreeg na een week antwoord (en daar zaten feestdagen tussen), deed een test en twee weken later was de eerste te corrigeren tekst binnen.
Zo kan het dus ook.
Wellicht zal het in de toekomst nog eens knagen als ik een jonge Fransoos Engels hoor stuntelen - al zou de Académie daar meer wroeging over moeten hebben dan ik. Maar waarschijnlijk zijn ze daar te druk met het verstoppen van dossiers.
Een klas onwillige pubers Engels aan het verstand brengen ook niet écht mijn roeping. Eigenlijk wil ik gewoon lettertjes, woorden, toetsenborden, papier, beeldschermen en vulpennen. Ik wil mooie dingen schrijven en mooie dingen vertalen. Dat is mijn passie.
En om dat in alle rust te kunnen doen, ga ik daarnaast corrigeren.
Dat ken ik toevalig heel goet.
