Bij het postkantoor kreeg ik in plaats van de saaie rode postzegel (bedoeld voor binnenlands postverkeer) een grote witte met een bebaarde man. 1509 Etienne Dolet 1546 stond eronder. Met zijn grijze volle baard had ik hem ouder geschat dan 37, maar voor een 16e eeuwer zag hij er waarschijnlijk normaal uit.
Aangezien ik nooit van Etienne Dolet gehoord had, vroeg ik aan de dame achter de balie wie dit mocht zijn. Als je het tot postzegel hebt gebracht, wil ik ook wel weten waarom
‘Ik ken een hoop Etienne Doletstraten, maar wie het was, geen idee,’ antwoordde ze monter. Ook haar collega wist het niet. En de meneer die op de achtergrond altijd met onduidelijke maar vast belangrijke dingen bezig is, kon het ons ook niet vertellen.
‘Zo ziet u maar, zelfs onze leidinggevende is inculte,’ zei de baliedame toen de leidinggevende cultuurbarbaar buiten gehoorsafstand was.
Ik raadpleegde mijn kinderen. Die moeten regelmatig klassieke werken lezen en zijn bovendien nog jong genoeg om dingen te onthouden. Ook zij wisten het niet.
Internet dus. Etienne Dolet: 130.000 hits.
Schrijver, dichter, humanist, drukker. Opvliegend type. Op 3 augustus 1546 samen met zijn boeken op de brandstapel van place Maubert beland. Dat was hét Parijse plein voor drukker-brandstapels: er werden er daar in 1546 nog drie verbrand. Het vergrijp van Dolet was atheïsme of, volgens anderen, dat hij de denkbeelden van Maarten Luther aanhing.
De 21e eeuw heeft zo zijn voordelen. Atheïsme leidt niet meer tot de brandstapel.
Ook niet tot postzegelschap trouwens.
