Mijn laptop hield er opeens mee op. Om half vier deed hij het nog, en toen ik 3 uur later weer verder wilde werken: niks, noppes, nada.
Dat is heel erg. Mijn laptop staat mij bij in pak 'm beet 80% van mijn broodwinning, zij (mijn laptop is een vrouw: standvastig, verstandig & betrouwbaar) is mijn steun en toeverlaat, mijn collega, bazin en ondergeschikte, ze is niet mijn alles, maar wel veel.
Nadat ik op alle mij bekende manieren geprobeerd had haar te reanimeren, moest ik haar de volgende dag naar François brengen, een in Nederland geboren, in Engeland opgegroeide volledig verfranste professionele computernerd. Hij heeft zijn bedrijf aan huis, één dorp verderop.
Gisterenavond waren de berichten slecht. Haar hart, gek genoeg niet hartschijf maar harde schijf geheten, gaf geen tekenen van leven. (Nee, natuurlijk heb ik niet overal een back-up van.) De laatste berichten zijn iets beter. Ik kan hier alleen maar afwachten en hopen, frummelend op mijn hele kleine reiscomputertje en ronddolend met mijn usb-sleutel.
Ik ga zo een externe harde schijf bestellen. En een fruitmand voor mijn laptop.
Op de foto: mijn laptop op de operatietafel.
