Ik lees regelmatig het blog van Michel Krielaars, correspondent in Moskou voor de NRC. Toen zijn voorganger, Coen van Zwol, ermee ophield moest ik even afkikken; ik zat soms schaterend achter mijn computer als ik diens stukjes las. Maar na tweeënhalf jaar ben ik niet alleen aan Michel gewend, ik kan zijn bijdragen ook steeds meer waarderen. Ze zijn wat zachter, soms ook wat filosofischer van toon.
Vandaag las ik zijn stukje van afgelopen dinsdag (inmiddels staat er alweer eentje bij) en hij verwoordde een vraag die in Rusland ook door mijn hoofd ging, maar er niet zo mooi uitkwam. Krielaars reist rond in de provincie Kaliningrad en als hij wat oude kazernes bezoekt bij Baltiisk schrijft hij:
“In de kazernes wonen nu gewone burgers, die het gevoel hebben dat ze op de mooiste plaats op aarde wonen. (…) Vreemd toch altijd, dat gevoel van sommige Russen dat het zo prachtig is op een plek waar wij het eigenlijk diep en diep treurig vinden. Komt dat nu doordat ze niet anders zijn gewend, doordat ze een bijzonder gevoel voor treurigheid hebben of doordat ze accepteren wat ze hebben en ze dat kleine beetje voor zichzelf willen prijzen?”
De reacties eronder kon ik deze keer goed aan, alleen de - duidelijk Russische - Konstantin heeft het niet helemaal begrepen: “iedereen heeft verwarming, internet etc.” schrijft hij. Daar ging het nu even niet over. En het gaat ook niet over Russen bekritiseren. Zeker het laatste deel van Krielaars mogelijke verklaringen is positief, en iets waar we eigenlijk wel een voorbeeld aan kunnen nemen.
