We gingen dus even op pad, kinders en ik. Het was herfstvakantie, en met de benzine leek (en bleek) het in onze hoek eigenlijk wel mee te vallen.Naar Montpellier, waar we echt niet alleen Lenin hebben bekeken, maar ook het oude centrum en de nieuwe wijk Antigone daar vlakbij. Indrukwekkend, ik begrijp nu waarom Montpellier een van de snelgroeiendste steden, of misschien wel dé snelgroeiendste stad, van Frankrijk is: mooi, ruim, zonnig, gezellig, en de Middellandse Zee ook nog eens binnen handbereik.
Door naar Aigues Mortes en de Camargue, waar inderdaad witte paarden, zwarte stieren en roze flamingo's wild stonden (ik wilde "rondliepen" schrijven, maar ze bewogen eigenlijk niet).
Ons hoofddoel was Port Saint Louis, wat klinkt als een pittoresk havenstadje maar dat niet is. Marseille is niet meer ver, en de grote zeehaven van Marseille al helemaal niet, noch de industrie en rookpluimen die daar bijhoren. Maar mooi hoor, lelijk kan zo mooi zijn. Ik vond het eigenlijk mooier dan de toeristische trekpleister Aigues Mortes. En je komt een stuk minder toeristen tegen.
