Gisteren draaide er in de buurtbioscoop de documentaire La vie moderne, van Raymond Depardon. De film gaat over een paar boerenfamilies in de Cevennen. Dat is een eindje van mijn dorp vandaan, maar de oude mannen lieten hun r’s even hard rollen als hier, ze zaten allemaal in dezelfde keukens als hier, ze dronken koffie uit dezelfde bruine koffiekannen en ze hadden allemaal een hond. Erg spraakzaam waren ze niet, maar ze keken allemaal vriendelijk en recht in de camera.
Gewone mensen, zonder mooidoenerij en onnodig geklets. Ik zie ze hier ook, maar pas in de film viel het me op hoe ontroerend ze kunnen zijn.
De bande annonce (is er een ander woord dan trailer in het Nederlands?) is o.a. hier te zien: http://fr.movies.yahoo.com/l/la-vie-moderne/index-5840294.html
woensdag 21 januari 2009
zaterdag 17 januari 2009
uitverkoop
Met sommige data zijn ze hier erg precies. Die van de uitverkoop bijvoorbeeld. De begin- en einddatum daarvan worden jaarlijks vastgelegd in een of andere arrêté préfectoral met een lang nummer, en je mag geen dag eerder beginnen ook al hangen de kortingskaartjes dan al aan de kleren. Dat merkte ik tenminste toen ik op 3 januari een afgeprijsde broek wilde afrekenen die aan de kassa veel duurder bleek. Ze wilden hem overigens wel apart leggen tot de 7e, de dag dat dit jaar de winteruitverkoop begon.
In Nederland is het bijna altijd sale (en soms ook uitverkoop), maar hier zijn de soldes nog zo belangrijk dat ze er elk jaar weer een nieuwsitem van maken. Als het even kan openen ze er zelfs het journaal mee. Ik erger me wel vaker aan dingen die eigenlijk niet zo belangrijk zijn, en dit is er één van. Het zijn elk jaar weer dezelfde beelden en ze zouden ze wat mij betreft ook best mogen hergebruiken (dat scheelt tenminste in de kosten), maar ik ben bang dat er steeds weer een nieuw team op af wordt gestuurd. Dat team zoekt dan een tevreden koper (“deze jas was 280 euro en ik heb er nu 120 voor betaald!”), een zuurpruim die het allemaal nog veel te duur vindt en een winkelmanager die iets over de drukte zegt. De laatste jaren wordt er ook nog iemand aan toegevoegd die de soldes op internet ‘doet’, wat ook dit jaar weer gebracht werd als een verrassend nieuwe ontwikkeling.
Op dat soort momenten vraag ik me af waarom ik naar het televisienieuws kijk en neem me voor dat nooit meer te doen.
In Nederland is het bijna altijd sale (en soms ook uitverkoop), maar hier zijn de soldes nog zo belangrijk dat ze er elk jaar weer een nieuwsitem van maken. Als het even kan openen ze er zelfs het journaal mee. Ik erger me wel vaker aan dingen die eigenlijk niet zo belangrijk zijn, en dit is er één van. Het zijn elk jaar weer dezelfde beelden en ze zouden ze wat mij betreft ook best mogen hergebruiken (dat scheelt tenminste in de kosten), maar ik ben bang dat er steeds weer een nieuw team op af wordt gestuurd. Dat team zoekt dan een tevreden koper (“deze jas was 280 euro en ik heb er nu 120 voor betaald!”), een zuurpruim die het allemaal nog veel te duur vindt en een winkelmanager die iets over de drukte zegt. De laatste jaren wordt er ook nog iemand aan toegevoegd die de soldes op internet ‘doet’, wat ook dit jaar weer gebracht werd als een verrassend nieuwe ontwikkeling.
Op dat soort momenten vraag ik me af waarom ik naar het televisienieuws kijk en neem me voor dat nooit meer te doen.
woensdag 14 januari 2009
Drie Koningen
Vorige week, 6 januari, was het Drie Koningen. Epiphanie heet het hier, en de koningen zijn des rois mages. Als kind probeerde ik in de kerstvakantie de drie koningen elke dag een stapje dichterbij de kerststal te zetten, tot ze precies op 6 januari zouden arriveren, maar meestal lukte dat niet. Het feit dat één van de koningen knielde maakte de reis naar de stal ook minder overtuigend vond ik. Mijn moeder maakte de 6e een griesmeelpudding met een koffieboon erin. Degene die de boon had moest trakteren, maar mocht tevens de zwarte koning zijn dus dat was het wel waard. Dan gingen we als koningen verkleed de deuren langs, zongen een lied over drie koningen en een nieuwe hoed (geen idee waarom, koningen dragen tenslotte kronen) en kregen snoep zoals anderen dat met Sint Maarten krijgen. De kerstboom ging de volgende dag de deur uit. Kerstmis was écht voorbij.
Hier hebben ze de Galette des Rois, een ronde taart gevuld met amandelspijs met daarin een fève. Dat betekent boon, maar is tegenwoordig een klein beeldje. Je moet die taart dus voorzichtig eten, want anders kun je een tand breken of zit je opeens met een stuk porselein in je maag. De taart is overigens heerlijk. En je krijgt er ook een papieren kroontje bij.
Die boon schijnt al uit de tijd van de Romeinen te komen las ik. Een dag per jaar mocht één slaaf – degene die de boon had neem ik aan - de baas zijn over iedereen, bazen en medeslaven. Er zat één nadeel aan die boon en de bijbehorende beloning: aan het eind van de dag werd de slaaf-baas gedood. Geef mij dan maar een papieren kroontje.
Hier hebben ze de Galette des Rois, een ronde taart gevuld met amandelspijs met daarin een fève. Dat betekent boon, maar is tegenwoordig een klein beeldje. Je moet die taart dus voorzichtig eten, want anders kun je een tand breken of zit je opeens met een stuk porselein in je maag. De taart is overigens heerlijk. En je krijgt er ook een papieren kroontje bij.
Die boon schijnt al uit de tijd van de Romeinen te komen las ik. Een dag per jaar mocht één slaaf – degene die de boon had neem ik aan - de baas zijn over iedereen, bazen en medeslaven. Er zat één nadeel aan die boon en de bijbehorende beloning: aan het eind van de dag werd de slaaf-baas gedood. Geef mij dan maar een papieren kroontje.
dinsdag 6 januari 2009
Fay
Op een dag vertrokken we naar Frankrijk, in een volgeladen auto met een klein geleend bakkie erachter. Het was nog donker en het was koud. We hoopten dat de kinderen nog even zouden slapen. Ik zie nog altijd het glimmende asfalt voor me van Wittenburg, de donkere huizen en de oranje lantaarns. Daar gingen we, ons avontuur tegemoet. Ik was opgetogen en treurig tegelijk. We gingen in ieder geval voor een half jaar, om op een kasteeltje te passen. Dan konden we zien hoe het iedereen in Frankrijk zou bevallen en zouden we weer verder zien.
Op diezelfde ochtend dat wij Nederland uitreden kreeg mijn vriendin Martina een dochter, die ze Fay noemde. Elke keer als ik Fay zie, zie ik niet alleen een heel leuk meisje, maar ook als het ware de lengte van ons Franse verblijf in fysieke vorm.
Gisteren is Fay acht jaar geworden. Groot hoor. Gefeliciteerd, Fay!
Op diezelfde ochtend dat wij Nederland uitreden kreeg mijn vriendin Martina een dochter, die ze Fay noemde. Elke keer als ik Fay zie, zie ik niet alleen een heel leuk meisje, maar ook als het ware de lengte van ons Franse verblijf in fysieke vorm.
Gisteren is Fay acht jaar geworden. Groot hoor. Gefeliciteerd, Fay!
zondag 4 januari 2009
heldin
Dit jaar vierden we Oud en Nieuw bij Gabrielle. Gabrielle woont aan de andere kant van mijn dorp met haar man Jojo, hun vier kinderen en zo’n 3000 varkens. Als ze je te eten vraagt staat ze nauwelijks in de keuken en schotelt je toch een geweldige maaltijd voor, wat bijna jammer is omdat de borrelhapjes ook altijd zo vreselijk lekker zijn.
Gabrielle werkt mee op de boerderij, doet de administratie, zit in diverse besturen, gaat naar vergaderingen over gescheiden afval en demonstraties tegen bezuinigingen in het onderwijs, bezoekt even de gehandicapte weduwe die ze in een ander dorp kent, gaat met het ene kind naar de orthodontist en met de andere naar de oogarts, brengt een bos bloemen naar nieuwe dorpsgenoten, doet haar eigen tuin (met indrukwekkende bloemen- en groentetuin) en die van haar schoonouders ook maar want die worden zo oud, en dan is ze ook nog een graag geziene gast op feesten in de wijde omtrek, waar ze meestal als een van de laatsten vertrekt.
Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt, ik word alleen van het opschrijven van dit alles al moe. En dan is ze gewoon ook echt verschrikkelijk aardig. Een heldin kortom.
Het leek me wel goed 2009 met deze positieve noot te beginnen.
.
Gabrielle werkt mee op de boerderij, doet de administratie, zit in diverse besturen, gaat naar vergaderingen over gescheiden afval en demonstraties tegen bezuinigingen in het onderwijs, bezoekt even de gehandicapte weduwe die ze in een ander dorp kent, gaat met het ene kind naar de orthodontist en met de andere naar de oogarts, brengt een bos bloemen naar nieuwe dorpsgenoten, doet haar eigen tuin (met indrukwekkende bloemen- en groentetuin) en die van haar schoonouders ook maar want die worden zo oud, en dan is ze ook nog een graag geziene gast op feesten in de wijde omtrek, waar ze meestal als een van de laatsten vertrekt.
Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt, ik word alleen van het opschrijven van dit alles al moe. En dan is ze gewoon ook echt verschrikkelijk aardig. Een heldin kortom.
Het leek me wel goed 2009 met deze positieve noot te beginnen.
.
zaterdag 27 december 2008
kerst
In mijn dorp is de kerstboom pas afgelopen maandag voor de mairie neergezet. Dat is behoorlijk laat vergeleken met de meeste huisgezinnen en de omliggende dorpen.
Ik hou wel van die terughoudendheid. Dat het een vrij sobere kerstboom is kan ik ook wel waarderen. Iets eerder heeft onze burgemeester vier van de in totaal vijf lantaarnpalen voorzien van een knipperende lichtjesslinger. Beetje frivool, maar vooruit. Ik vind het al geweldig dat mijn dorp niet aan de hangende kerstman doet; zo’n pop die zogenaamd een huis probeert in te klimmen en geheel verwaaid en verdraaid ongemakkelijk aan de gevel hangt. Los van het feit dat de kerstman niks meer is dan een opgeblazen nep-sinterklaas is het gewoon geen gezicht. Al vind ik de vermenging van kerstman met kerststal nog erger. Twee dorpen verderop vliegt in de rijkst versierde tuin een kerstman per neon-helicopter (ik dacht dat die man in een slee zat, maar goed) naar de kerststal toe.
Als ik dat zie ben ik extra blij dat ik in mijn dorp woon en nergens anders.
Ik hou wel van die terughoudendheid. Dat het een vrij sobere kerstboom is kan ik ook wel waarderen. Iets eerder heeft onze burgemeester vier van de in totaal vijf lantaarnpalen voorzien van een knipperende lichtjesslinger. Beetje frivool, maar vooruit. Ik vind het al geweldig dat mijn dorp niet aan de hangende kerstman doet; zo’n pop die zogenaamd een huis probeert in te klimmen en geheel verwaaid en verdraaid ongemakkelijk aan de gevel hangt. Los van het feit dat de kerstman niks meer is dan een opgeblazen nep-sinterklaas is het gewoon geen gezicht. Al vind ik de vermenging van kerstman met kerststal nog erger. Twee dorpen verderop vliegt in de rijkst versierde tuin een kerstman per neon-helicopter (ik dacht dat die man in een slee zat, maar goed) naar de kerststal toe.
Als ik dat zie ben ik extra blij dat ik in mijn dorp woon en nergens anders.
dinsdag 2 december 2008
Bergen
In de winter kun je de Pyreneeën veel vaker zien dan in de zomer. ’s Zomers kan zelfs de meest helder blauwe lucht in het niks verdwijnen. En als je dan wel bergen ziet, betekent dat regen volgens boeren en buren.
In de winter lijkt het juist of iemand de wolken aan de horizon een stukje optilt, waar de bergen stralend onder staan. Bovendien zie je ze ’s winters veel beter. Wonderbaarlijk hoe zulke massieve gevallen ’s nacht op hun tenen tientallen meters naar voren kunnen lopen. Soms lijkt het alsof je ze kunt aanraken als je even dat veld oversteekt. Of toch ook nog het volgende, maar daarachter…
Vroeger had ik het niet zo op bergen. Te groot, vond ik, en te veel. Als je er al in slaagde er eentje te beklimmen, dan zat er daarachter gewoon weer één. Dat heb ik niet meer. Als ik de Pyreneeën in de verte zie, heb ik het oude zeegevoel. Het opgewonden en blije gevoel dat ik vroeger had als je na een lange reis opeens dat enorme zee-oppervak zag opdoemen. Dat het zicht op de bergen niet zo oneindig is als dat over de zee stoort me niet meer. Na elke berg komt nog een berg, en het leven is eindig, c’est comme ça. Dat zal de leeftijd wel wezen.
In de winter lijkt het juist of iemand de wolken aan de horizon een stukje optilt, waar de bergen stralend onder staan. Bovendien zie je ze ’s winters veel beter. Wonderbaarlijk hoe zulke massieve gevallen ’s nacht op hun tenen tientallen meters naar voren kunnen lopen. Soms lijkt het alsof je ze kunt aanraken als je even dat veld oversteekt. Of toch ook nog het volgende, maar daarachter…
Vroeger had ik het niet zo op bergen. Te groot, vond ik, en te veel. Als je er al in slaagde er eentje te beklimmen, dan zat er daarachter gewoon weer één. Dat heb ik niet meer. Als ik de Pyreneeën in de verte zie, heb ik het oude zeegevoel. Het opgewonden en blije gevoel dat ik vroeger had als je na een lange reis opeens dat enorme zee-oppervak zag opdoemen. Dat het zicht op de bergen niet zo oneindig is als dat over de zee stoort me niet meer. Na elke berg komt nog een berg, en het leven is eindig, c’est comme ça. Dat zal de leeftijd wel wezen.
Abonneren op:
Posts (Atom)