een goed tomatenjaar

Even dacht ik dat het was omdat ik zo vreselijk leuk en aardig ben, maar toen ik voor de vijfde keer binnen enkele dagen een zak tomaten kreeg aangeboden en bovendien de wanhopige blik in de ogen van de schenker zag, begreep ik dat het een te goed tomatenjaar was. Aan mijn eigen plantjes had ik dat niet gemerkt.

De foto is echt van vandaag; tot op heden heb ik vier tomaten geoogst.

Zo kun je tijdens een kort moment van tomaten-in-ontvangst-nemen een hoop te verwerken krijgen: je kunt geen tomaten kweken zoals andere mensen dat kunnen, en je bent niet vreselijk leuk en aardig, maar gewoon een tomatendumppersoon.
Nu moet ik al die gul geschonken tomaten ook nog gaan inmaken.

Kadootje

Vermoedelijk zijn er aardig wat mensen die ergens achter in de kast een melkkannetje, vaas of zoutvaatje hebben staan dat ze ooit cadeau hebben gekregen, en dat ze alleen tevoorschijn halen als de schenker op bezoek komt. Je hebt destijds niet durven zeggen dat je het niet zo mooi vond, misschien zelfs beweerd dat je het prachtig en praktisch vond, en nu zit je er mee.

Ik moet daar altijd aan denken bij de Russisch-Georgische kunstenaar Zoerab Tsereteli. Tsereteli geeft ook lelijke kadootjes. Het lastige is dat het in zijn geval loodzware beeldhouwwerken betreft, en zoiets zet je niet even in de kast tussen het zoutvaatje en die smakeloze vaas.


In Rusland, en vooral in Moskou, staan een hoop beelden van Tsereteli, waaronder de schrikbarend lelijke Peter de Grote. (Ik ben niet de enige die het lelijk vind, kijk hier maar eens).Tsereteli's verweer tegen de kritiek, die ook hem niet kon ontgaan, was dat er aanvankelijk ook veel kritiek was op de Eiffeltoren. 

New Jersey kreeg een oog met traan (een 'stenen clitoris' noemt Coen van Zwol het in bovengenoemde link), waartegen ter plaatse een grote protestbeweging op gang kwam, terwijl met zijn beeld van Columbus (kadootje aan de VS) tijden geleurd is, tot het uiteindelijk weer terug kwam in Rusland alwaar Columbus' hoofd vervangen zou zijn door dat van Peter de Grote en zo een plekje vond in Moskou.

En nu heeft Tsereteli met een cadeau aangeklopt in Condom, hier in de Gers. Ik was daar niet bij, natuurlijk niet, anders had ik nog kunnen roepen 'Pas op! Niet open doen! Het is Tsereteli met een kadootje!'
Het is niet eens de eerste keer dat Tsereteli iets aan Frankrijk schenkt; er staat bijvoorbeeld een buste van Balzac van zijn hand in Cap d'Agde, een beeld van paus Johannes Paulus in Ploërmel en in Moskou, voor hotel Kosmos, staat een gouden de Gaulle. De Franse staat was dus in principe gewaarschuwd.

Deze keer betreft het een beeldengroep (gewicht: 5,5 ton) van de drie musketiers, en de gelukkige ontvanger was Aymeri de Montesquiou, verre nazaat van musketier d'Artagnan en tevens senateur. Geen domme man, die de Montesquiou, want hij schonk het beeld op zijn beurt aan de stad Condom die er een plaatsje voor moest zien te vinden.

Het is vorige week onthuld. Ik moet er nog naar gaan kijken, misschien.

de stralende toekomst

Onlangs was ik in Montpellier. Kort daarvoor had ik gelezen over een reeks standbeelden die Georges Frêche, voorzitter van de agglomeratie Montpellier en een vrij controversieel persoon, daar had laten neerzetten.
Het gaat om vijf "grote mannen van de 20e eeuw", die begin volgend jaar door nog vijf mannen (m/v; Golda Meïr zit daar ook bij) gevolgd zullen worden.
Het kreeg nogal wat aandacht in de Franse pers, want het gaat om Georges Frêche, ze kostten bijna twee ton per stuk en één van die grote vijf is Lenin. (De overigen zijn Jaurès, Churchill, de Gaulle en Roosevelt.)
Lenin is, aldus Frêche, "l'homme qui a changé la face du monde au XXe siècle."
Bij de volgende vijf zit ook Mao, en daarna, heeft Frêche vorige week aangekondigd, wil hij ook nog een beeld van Stalin bestellen. Maar zover is het nog niet.

Lenin in zonnig Montpellier, dat wilde ik wel eens zien. In Rusland zie je 'm tenslotte steeds minder, en ook minder zonnig. En aangezien ik er als veredeld chauffeur was met teveel vrije tijd, kon dat makkelijk. Ze staan niet in het hart van Montpellier, de grote mannen, maar in de nieuwe wijk Odysseum, waar behalve het beginpunt van de nieuwe tramlijn veel grote winkels, grote flats, grote bioscopen en grote cafés zijn, dus dat paste leuk. De beelden zelf waren echter niet heel groot en bovendien bleken ze wel neergezet, maar nog niet onthuld. Of misschien wel onthuld, maar toen weer ingepakt.

Het hele grotemannenplein is namelijk nog  niet af, je kon er alleen door een hekwerk naar kijken. Wie er verder waar stond onder het plastic weet ik niet, maar Lenin herkende ik meteen. De avondzon scheen door het plastic heen en zo zag ik zijn opgeheven arm, die ons zelfs onder plastic en tenmidden van verderfelijke kapitalistische nieuwbouw nog altijd de weg naar de stralende toekomst probeert te wijzen.

staken

Er wordt - dit is niet bepaald nieuws - in Frankrijk nogal eens gestaakt. Het duurde even voor ik begreep dat dat niet kwam omdat de vakbonden zo sterk zijn, maar juist omdat ze niet zo sterk zijn. In noorderlijker Europa wordt er eerder en meer onderhandeld tussen werkgevers, werknemers, regeringen en vakbonden dan hier, waardoor men hier (nog) sterker het gevoel heeft dat er niet naar hem of haar geluisterd wordt en de boodschap slechts stakend en demonstrerend overgebracht kan worden.

Als je in het onderwijs of het openbaar vervoer werkzaam bent valt zo'n staking ook meteen op. En als daar vaak gestaakt wordt, begint het - ondanks een zekere mate van begrip - te irriteren.Solidariteit is leuk, maar het gaat natuurlijk nooit over mijn salaris of arbeidsomstandigheden, om maar te zwijgen over een eventueel pensioen.

Als ik zou staken zou geen hond het merken, behalve mijn eigen hond, en ikzelf als ik de volgende dag extra veel werk heb. Nou heb ik ook niet te klagen over mijn werkomstandigheden of opdrachtgevers, behalve over eentje: de Franse staat.
Ooit heb ik me hier laten beëdigen als tolk/vertaler voor Nederlands en Russisch. Dat leek me een goede zet. Tot ik erachter kwam dat de rechtbanken, politie en andere aan het Ministerie van Justitie verbonden instanties een vergoeding (indemnité noemen ze het zelf) betalen die nog niet de helft is van wat een beëdigd tolk/vertaler in Nederland krijgt. Aan reistijdvergoeding doen ze niet, want: 'u krijgt toch uw kilometers vergoed?' Ik mag dus bijvoorbeeld twee uur in de auto zitten, één uur tolken en weer twee uur terugrijden en heb dan in vijf uur tijd 16,58 € verdiend. (Tolken Engels, Duits, Spaans en Italiaans krijgen slechts 13,26 € per uur, vanwege het belachelijke idee dat als er meer mensen die talen spreken er dus minder voor betaald hoeft te worden.). Vertalingen leveren13,91 € op per pagina, of daar nou drie woorden op staan, of 350. En dan duurt het een maand of drie, met uitschieters van een jaar als het tolken voor de gendarme betreft, voor ik betaald word. 
Mensen, het is een grof schandaal!

Ik heb wel eens overwogen af te reizen naar Parijs en mijn spandoekje uit te rollen voor het Ministerie van Justitie. Maar vooralsnog doe ik als de meeste beëdigde tolken en vertalers: opdrachten van het Ministerie van Justitie weigeren. Een permanent staking dus, nu ik erover nadenk.

une rentree douce

Door ons Portugese uitje misten de kinders de officiële rentree. Toen ik dat voor vertrek enigszins opgelaten op school ging melden (de directeur zat omringd door allerlei papierwerk alweer vermoeid ogend achter zijn bureau),  bleek dat geen probleem. Niks leerplichtambtenaren of boetes; 'geniet er van' zei hij.

Maandag nam de school alsnog wraak, aangezien een groot deel van het personeel in staking bleek, tegen de onderwijshervormingen in het onderwijs. En dinsdag staakten er nog meer docenten, nu tegen de aangekondigde hervormingen van het pensioenstelsel. De nieuwe schriften zijn dus nog niet bijzonder vaak uit de rugzak gehaald. Maar wie weet kunnen ze woensdag eens enkele uurtjes les volgen.

bijbehorende plaatjes

portugees

Een weekje Portugal kwam toevallig op ons pad. Zon, strand en veel slapen. Het Portugees klinkt soms een beetje als Russisch, vooral als je ligt te doezelen op het strand. Soms zelfs zodanig dat ik het letterlijk kon verstaan, maar dat bleken zes Russinnen. Het was me al opgevallen dat enkelen van hen in de zon bleven staan, met boek en al. Dat ken ik alleen maar uit Rusland, dat staande zonnebaden, had ik toen al gedacht.

De zes vrouwen deden me denken aan Maria, doctor in de pedagogie en minister van onderwijs van Gagaoezië (Moldavië), die een paar jaar geleden vertelde dat ze, toen de oppositie aan de macht was, enkele jaren als schoonmaakster had gewerkt in Italië. Als de oppositie weer zou winnen, zou ze teruggaan. Van hoogleraar pedagogiek in Sovjettijden naar schoonmaakster naar minister naar schoonmaakster. Soedba, zei ze vrolijk, het lot.
Deze vrouwen waren misschien ook wel bioloog of ingenieur. En schoonmaakster, even eruit op een Portugees strand.