Op 11 november viert men de Armistice, dat wil zeggen het einde van die gruwelijke oorlog met bijna 9 miljoen doden en een hele reeks negatieve gevolgen wereldwijd.
Het is natuurlijk mooi dat al die mensen nog steeds herdacht worden. Ik ben ook meerdere malen naar het plaatselijke Monument aux morts gegaan. De eerste keer leek dat overigens meer op een fragment uit een Franse komedie, toen uit de eenvoudige cassetterecorder niet de Marseillaise, maar een of andere discodreun kwam en er ook na terugspoelen en omdraaien niets anders kwam.
Op een 11 november een paar jaar geleden was het opeens over. De burgemeester las de namen voor op ons plaatselijke monument (een eenvoudig kruis), en na elke naam werden de aanwezigen geacht "Mort pour la France!" te roepen. Dat lukte me niet. Ik wil ze met liefde herdenken, maar dat ze voor Frankrijk (of voor welk ander land ook) en dus voor een hoog en nobel doel gestorven zijn, dat krijg ik niet over mijn lippen.
Het spijt me jongens, maar dan denk ik liever in mijn eentje aan jullie.
